maandag 27 december 2010

Natale 2010

Kerst 2010 is weer voorbij. Wat was het weer heerlijk om op het feest te zijn bij onze lieve vrienden Elio en Cicci. Ondertussen weten we  hoe laat lief en ik  het beste kunnen arriveren. Niet te vroeg, niet te laat, precies goed. De tafels zijn al mooi gedekt voor veertig personen. In de keuken worden de anti pasti op het biljart gezet. Iemand is bezig de aperitvo te maken. De basis is Prosecco met daar door veel sterke drank. Heel erg lekker en zoet. Slechts een ijsklontje en een bodempje is voldoende wil je niet gelijk aan het begin van de avond teut zijn. Iedereen die binnenkomt zet iets lekkers op het biljart in de keuken. Het is een vrolijke boel in de keuken, iemand maakt aardappeltjes, een ander de insalata Russa, de een snijdt dit de ander dat. Het lijkt of iedereen altijd precies weet wat hij of zij moet doen.

Terwijl er nog steeds mensen binnen druppelen, hebben de meesten al een bordje met lekkere hapjes. Ondertussen weet ik ook dat iedereen zo zijn vaste plek heeft aan een van de tafels. Niet iedereen gaat zitten er blijven ook mensen staan met hun bordje. Maar dat maakt allemaal niks uit. Na de antipasti is het tijd voor de versgemaakte tortelini in brodo van Maryse. Aan het begin van de avond heeft Maryse mij het schriftje laten zien, waarin ze de recepten van La Festa delle pane heeft geschreven. Ik heb haar in de zomer gevraagd dat te doen met de bedoeling er en boekje van te maken. Het schriftje is bijna helemaal volgeschreven. Dat wordt nog een hele klus. Maar wel een leuke klus! 

Na de brodo is het tijd voor de enorme kalkoen die de hele dag in de houtoven heeft liggen garen. Er zijn spruitjes, vers van de struik, klaar gemaakt met plakjes prosciutto en aardappeltjes. De schaal met kalkoen gaat gewoon rond en iedereen pakt er iets af. Op de tafels staan verder schaaltjes met gekonfijt mosterd fruit en pittige mostarda van ui en sinaasappel. Er komen nog steeds jongelui binnen. Het lijkt er op dat ze gewoon voor de gezelligheid komen want ze eten niet. Als iedereen is uit gegeten is het tijd voor i dolci. Onder andere mijn meegebrachte plaatappeltaart, die erg in de smaak valt. Verder chocola, torrone, panetone, gedroogd fruit, noten en vers fruit. Iedereen eet weer vrolijk verder. 

En dan is het moment daar. Niet om de cadeautjes, maar om de enorme chaos die optreedt, is dit een belevenis. Ieder jaar wil ik erachter komen hoe het begint, wie begint…. Ik weet het nog steeds niet. Na ieder uitgepakt cadeautje wordt de gever weer uitvoerig  bedankt en geknuffeld. 

Traditiegetrouw gaan lief en ik heel laat, of is het vroeg, weer naar huis met door Maryse gebreide sokken, een mand met potjes lekkers gemaakt door Rosie en andere lieve cadeautjes. Niet na te hebben beloofd de volgende dag te komen voor de pranzo om de restjes op te maken. 

Dat deden we dus. We stonden pas tien uur op en hebben het ontbijt overgeslagen. Er was weer evengoed gedekt voor twintig personen en het was ook nu weer heel gezellig. 
Vandaag geniet ik nog steeds na, zei het wel met de last van een paar kilootjes te veel. Ik heb het er voor over gehad. Het betekent ook dat ik nu de wandelschoenen aan trek en de kou in ga om een stevige wandeling te maken. Lief is hout aan het zagen, misschien gaat hij zo ook mee. In ieder geval wensen lief en ik iedereen alvast Un splendido Anno Nuovo.

maandag 13 december 2010

Santa Lucia




Vaak lopen we langs het onooglijke kerkje van Benzi. We hebben geen idee hoe het er binnen uit ziet. Het kerkje is omsloten door een wijngaardje en ligt aan een pad. In de tuin van het kerkje staat een roestig schommeltje. Vandaag kunnen we onze nieuwsgierigheid laven. Vanmorgen, 13 december, is er een mis, opgedragen aan de patroonheilige van het kerkje, Santa Lucia. Van binnen is het een beeldschoon kerkje. Het is dat ik getrouwd ben, maar anders zou ik er zo trouwen. Het licht valt prachtig naar binnen en weerkaatst zichzelf in de lichtblauwe koepel. Achter het marmeren altaar hangt een groot schilderij met de heilige maagd en kind, met aan haar linker kant een soldaat en aan haar rechter kant Santa Lucia met in haar handen een presenteerblaadje met haar ogen. Er zijn verschillende versies. Zo zou ze zelf haar ogen hebben uitgestoken toen iemand zei dat ze beeldschone ogen had. Een andere versie is dat haar ogen werden uitgerukt tijdens een marteling. In ieder geval kon ze blijven zien. Ze wordt aangeroepen bij keelpijn en oogziekten en is de patroonheilige van de blinden.
Als lief en ik binnen komen branden er twee gaskachels. Dat is te ruiken ook. De kachels gaan uit en de deur wordt open gezet. Wel zo veilig, maar o zo koud.  De oude prior uit Acqui Terme komt binnen sloffen. Als hij zijn gewaad aan heeft kan de mis beginnen. Je moet het altijd maar afwachten met die oude pastoortjes. Ze zijn wel eens de tekst kwijt, maar het gaat goed totdat de ‘tafel wordt klaar gemaakt’. Er staan twee glazen kannetjes op een blaadje. Maar waar zit nou de wijn in en waar het water? Hij kijkt en vergelijkt, houdt beide kannetjes tegen het licht en
 ruikt. Hij komt er niet uit. Hij gaat met de kannetjes naar de consistorie. Wat hij daar doet….geen idee. Als hij terug komt is het probleem opgelost. Hij weet in ieder geval wat de wijn is.
Ook wordt tijdens de mis het jaarverslag van het kerkje voor gelezen. De gaven en de uitgaven. Het kan maar weer geregeld zijn. Ik kijk eens rond op deze maandagmorgen en ik voel me een bevoorrecht mens dat ik dit allemaal mee mag maken.  

zaterdag 20 november 2010

Xanti

Een week lang hebben lief en ik ons in het hectische Nederland gestort. Telkens weer verbazen we ons aan de overvloed aan winkels en spullen. Natuurlijk heb ik genoten van alle leuke woonwinkels in Alkmaar en liep ik te ‘kwijlen’ bij Intratuin. Maar het leven is rustiger  en overzichtelijker zonder al die spullen. Het was een gezellig weekje, heerlijk om dochters, schoonzonen, ouders, familie, vrienden en vriendinnen weer te zien.  We zullen altijd mensen tekort doen, maar dat gaat niet eenmaal zo.  In het voorjaar doen we weer en ander rondje. En ja het is heerlijk om weer thuis te zijn. Helaas werd thuiskomst erg verdrietig. Maandagmorgen stonden we op het punt om ons hondje Xanti op te halen bij Paolo en zijn mama, toen Paolo belde met het droeve bericht dat Xanti bij hen was overleden. Het ging de laatste tijd niet zo goed met Xanti. Ze viel steeds om of zakte door haar pootjes. Ook had ze het af en toe benauwd. Haar longetjes? Lief zei vaak dat hij er en hard hoofd in had of ze de winter door zou komen. Ik dacht ach dat valt wel mee. Verdringing? Ze had ook goede dagen. Maar veertien en een half is wel een hele leeftijd voor zo’n klein hondje.  Bij ons vertrouwde oppasadres stopte Xanti met eten en is ze, omringd door twee mensen die erg dol op haar waren, aan het eind van de week in haar slaap overleden.  In de miezerige regen hebben we haar, gehuld in een rode sjaal met witte noppen begraven.  Xanti was pas nog naar de kapper geweest en lief zei: ‘ Ze is als een dame gestorven’. Huilend stonden we daar in het goudgele tammekastanje bos. Onze tranen vermengden zich met de regen. Er zijn mensen die misschien denken: ‘het is maar een hond’. Ik zal dat ooit ook wel eens gedacht hebben. Maar we missen haar zo. Nooit meer zal ze bij de gasten langs gaan voor iets lekkers. Nooit meer zal ze ergens gezellig aan iemands voeten liggen. Nooit meer al ze me komen halen bij het zwembad, of een tikje met haar pootje geven om te laten weten dat het etenstijd is. Nooit meer zal ze ‘op jacht’ gaan, dat wil zeggen al snuffelend lekker sporen volgen op het terrein. Lieve Xanti , nooit meer……….

zaterdag 23 oktober 2010

Grappa di Harrie

Lief is de afgelopen week erg zoet geweest. Hij heeft grappa gestookt. Van een keteltje uit een tien liter boiler maakte hij een stookketel. Paolo leverde de druivenschilletjes van de Barbera druiven. De uitgeperste schilletjes gaan naar de fabriek voor goedkope grappa. De duurdere grappa wordt van de natte schilletjes gemaakt. Lief gaat natuurlijk voor kwaliteit, dus natte schilletjes. De eerste poging werd gedaan met de gegiste most, dit ging goed. Er stroomde rijkelijk grappa welke ook nog goed smaakte.

Grappa stoken van schilletjes had toch de voorkeur. Helaas brandden de schilletjes aan. De hulp van Sergio werd ingeroepen. Hij mag expert worden genoemd, zijn Grappa dei Colli is heerlijk zacht van smaak. Het vuur zat te dicht onder de bolling van het keteltje, de Lambiek (koperen stookketel) was te klein. Hij bracht een omgebouwde melkbus. De hals was wat breder zodat er een stoommandje in gezet kon worden, dit voorkwam ook het aanbranden van de schilletjes.. Ook had Sergio een andere koeler met een langere spiraal. Dat was beter dan Lief zijn rechte buisje met koelwaterpompje. Er gingen schilletjes in de melkbus. Nu zou het goed moeten gaan. Maar ach er kwam roze grappa uit. Een nieuw product op de markt? Nee, er werd te snel gestookt, wist Sergio te vertellen piano, piano, langzaam stoken. Het mag allemaal de pret niet drukken. Lief is zo in zijn nopjes in zijn laboratorium onder de veranda. Klussen blijven liggen. Ik moet nota bene het gras maaien.

Nu is grappa stoken niet geheel ongevaarlijk. Je moet wel weten dat de eerste alcohol die er uit komt niet drinkbaar is. De schilletjes moeten eerst tot 70 graden worden gestookt om die gevaarlijke methyl alcohol er uit te halen, dat is ongeveer een borrelglaasje vol. Daarna wordt de temperatuur opgevoerd tot 80 à 85 graden en dan druppelt de goede grappa er uit. De smaak is al door verschillende mensen getest en goed bevonden. Ik kreeg deze week weer helemaal visioenen van het indrukwekkende scheikunde lokaal bij Alie Atoom in 3 Havo, veertig jaar geleden. Ik denk dat de practicum lessen toch beter waren blijven hangen als we een lekker drankje hadden gedistilleerd.
Voor de gasten van 2011 ziet het er goed uit. Naast mijn Limoncello zal er ook Grappa di Harrie op tafel staan. Tien liter moet wel genoeg zijn.

zondag 10 oktober 2010

Il viaggio

Ze zijn allemaal mee geweest op het personeelsuitje Mijn poolboy/ minnaar, de loodgieter, de tuinman, de elektricien, de afwashulp en de klusjes man.
Gelukkig pasten we allemaal in onze bus, want genoemde personeelsleden zijn allemaal vertegenwoordigd in één persoon, mijn lief. Vorig jaar is het uitje er bij ingeschoten, daarom mochten we nu wat langer en verder. Zo reden we op een zonovergoten zaterdag begin oktober met onze, tot camper omgebouwde, bus langs de Middellandse zee naar het zuiden. Tegen de avond vonden we een plekje aan zee ter hoogte van Rome. Heel tevreden zaten we ’s avonds met een bordje pasta en een glaasje wijn te genieten van de zonsondergang en sliepen voor de eerste keer in de bus. De volgende dag vonden we een leuk campinkje op vijf minuten loopafstand van indrukwekkend Pompei. Het station lag aan de overkant. Met de trein gingen we naar Herculanum, kleiner maar meer intact gebleven.  
We waren wat blij dat we ook met de trein naar Napels konden. Ik had er niet aan moeten denken om daar met de auto te rijden. Roberto, onze buurman, had ons gewaarschuwd voor Napoli, ‘un altro mondo’, zei hij met een blik van hoe halen jullie het in je hoofd? ‘Sieraden thuis laten’,adviseerde hij, ‘ze rukken alles zo van je lijf’. Ik hield dan ook mijn tas zodanig onder mijn arm geklemd, dat ik er een verkrampte arm van kreeg. Geen fototoestel mee, om maar niet op te vallen. Napels was heet en stoffig. De mensen waren gehaast en in het verkeer geïrriteerd. Oversteken was een project op zich. Natuurlijk aten we een pizza in de stad waar de pizza is bedacht. We konden het toch niet laten om de duistere straatjes op te zoeken. Straatjes waar veel jongeren op hun brommertjes hangen en ouderen die wat rommel proberen te verkopen. Straatjes waar de winkeltje half binnen en half buiten zijn. Aan het einde van de dag besloten we in dat straatje ons maaltje voor de avond bij elkaar te scharrelen. Twee heerlijke vissen, voor op de bbq, bij de visboer. Mensen die op hun schoongemaakte vis stonden te wachten maakte een praatje met ons. Heel aardig. We kochten een fles wijn van twee liter voor twee euro en nog lekker ook, een grote zak wilde spinazie voor vijftig cent en een citroen voor twintig cent. Niet te geloven allemaal. Eigenlijk vonden we Napels helemaal niet eng. De volgende dag maakten we een prachtige tour over het schiereiland van Sorrento. De stadjes Sorrento en Positano hadden erg leuk kunnen zijn als er niet zo waanzinnig veel Amerikaanse toeristen waren geweest. De volgende dag reden we richting het noorden waar we overnachtten in de buurt van Montepulciano.
Aan het einde van de middag was het daar lekker rustig, het blijft een leuk stadje. De volgende morgen gingen we weer verder en dronken we koffie in Sienna. Ook hier werden we bijna omver gelopen door de groepen Amerikanen. Je zult er maar wonen. Na een bordje pasta vongole aan zee, keerden we huiswaarts, naar de weldadige rust op Casa Vecchia. Het was een heerlijke week waarin we weer nieuwe inspiratie en energie hebben opgedaan. Naast de nodige winterklaar-klussen gaan we hier nog volop genieten van de mooie herfst en de culinaire geneugten die daar bij horen.

dinsdag 28 september 2010

La Vendemmia

Achter Acqui Terme is het al weken een drukte van belang. Tractoren met karren vol, met in de zon glinsterende druiven, rijden af en aan bij Cantina’s Sociale. Er wordt een monster van de druiven genomen, de inhoud van de kar wordt op de weegbrug gewogen en de gegevens worden vastgelegd in de computer. De karren worden geleegd in grote bakken waar horizontaal een grote boor doorheen draait om de druiven te ontdoen van steeltje, takjes en blaadjes. De druiven worden gekneusd en in grote vaten gepompt. Weg is de tractor om de volgende lading te gaan halen. Soms rijdt er tussen al die tractoren een Ape, Zo’n klein driewielbrommerkarretje met voorin mama in bloemetjesschort gepropt naast papa. Ook zij mogen de druiven afleveren bij de Cantina Sociale.


De meeste druiven worden met de hand geplukt, vooral op de steile hellingen. Het is moeilijk om aan plukkers te komen, de scholen zijn weer begonnen. Ik heb veel Afrikanen in de wijngaarden gezien. Ook wordt er hier en daar machinaal geplukt. Je kunt het aan de wijngaarden wel zien. Als er tussen de rijen druiven veel ruimte is, dan is dat ruimte voor een grote machine.Het is weer genieten van de nog steeds warme zon en de sfeer in de wijngaard. Nicola zei gister: De maan is weer vol geweest en augustus is terug. Nou daar heb ik geen problemen mee. Voor mijn part tot de kerst.
De eerste dag hebben lief en ik het zwaar. Om half vijf vinden we het wel genoeg. Helaas zijn de tenen manden nog niet allemaal vol en gaan we nog twee uren door. Iedere avond is het weer een feest wat voor lekkers mama nu weer heeft gemaakt. De ene keer is het een abrikozen crostata of een chocolade pudding ( Bonèt). Gister was het een heerlijke perzikentaart. Zondag konden we ’s avonds aanschuiven voor het warme eten. Zelfgemaakte tagliatelle met een saus van paddenstoelen en vlees. Daarna nog peperoni con bagna caoda. En nog een keer een stukje Bonèt. Vanmiddag gaan we voor de laatste Dolcetto druiven, daarna zijn de Barbera druiven aan de beurt. Mijn conditie is al sterk verbeterd. Maar mijn blauwe handen……..Ik weet niet of dat ooit weer goed komt.


vrijdag 10 september 2010

Pomodori

Droogrekken met tomaten en paddenstoelen doen me naar huis snellen om mijn camera te halen. Als we het tuintje van de oude mensjes in Chiarli binnen lopen om la signora te vragen of we foto’s mogen maken, vraagt ze een beetje nors waarom? Ja omdat ik het zo mooi vindt.. Ze komt dichterbij en ziet dan pas dat wij het zijn.. Ze verontschuldigt zich. Ze dacht dat wij van de Forestieri waren, een soort boswacht-politie. Er lagen natuurlijk wel illegaal geplukte paddenstoelen. Je moet om paddenstoelen te zoeken bij de gemeente een vergunning kopen van 45/75 euro. Wie heeft er nou een vergunning? Niemand toch?


We krijgen uitleg over het tomaten drogen. Je moet ze overlangs doormidden snijden en de binnenkant schoonmaken. Dan leg je ze met de bolle kant op een rooster, een raamwerk met fijn gaas. Om ze te conserveren bestrooi je ze met zout en dan dus vier a vijf dagen lekker laten drogen in de zon. In verband met de dauw moet je ze ’s avonds op tijd binnenhalen, ze op een droge plek bewaren en ’s morgens als de dauw weg is weer naar buiten brengen.
Als de tomaten gedroogd zijn gaan ze gestapeld met een basilicumblaadje er tussen in een pot.
In de winter worden de tomaten gebruikt in de minestre, in de pastasaus, in de groentetaart.

Deze oudjes worden in april naar hun huis gebracht en eind oktober worden ze weer opgehaald. De hele zomer zijn ze met hun akkertje bezig. Hele bouwwerken worden gemaakt van stokken om een afscherming te maken voor de hongerige herten. Op dit moment zijn de prachtige rood/witte Borlotti bonen er al af. Nu prijken er nog enorme tomaten aan de struiken en zie ik zo tijdens ons ommetje ook volop venkel staan. Als we straks weer afscheid nemen van de oudjes en de hoop uitspreken dat we hen graag volgend jaar weer zien, halen ze altijd hun schouders op. Voor hen is het maar weer afwachten of ze de winter bij de kinderen in de stad goed doorkomen. Ze hebben in ieder geval hun bijdrage voor de winter weer klaar.

Zorgen voor de winter. Ik kan het me zo goed voorstellen, als je vroeger hier op deze berg woonde, dat je dan moest zorgen dat je voor de winter genoeg voorraad had. Want even naar de Bennet(supermarkt) was er niet bij. Laat staan dat er al geld was om dingen te kopen.

Ik heb wat potten vijgenjam gemaakt. De walnoten liggen te drogen. Nog even dan kunnen de peren eraf. De boom is top zwaar van de peren. Appels pluk in aan de overkant, in de boomgaard die van niemand is. Als ik ze boven op de zolder goed uitleg dan ik er maanden mee doen. Volgende week gaan we druiven plukken bij Paolo en mostarda maken van de eerste most. Voor de mostarda hebben we ook kilo’s appels en peren nodig. Ik kan me er al helemaal op verheugen.

maandag 23 augustus 2010

Compleano (verjaardag)

Woensdag 18 augustus werd mijn lief 60 jaar. Ik moet er nog even aan wennen. De dochters en mannen kwamen voor dit heugelijke feit naar Italië. Op maandag bedacht ik dat ik de festiviteiten maar eens wat in gang moest brengen. Even langs de buren was snel geregeld, ook de gasten waren vlot uitgenodigd. Telefoneren in het Italiaans vind ik nog steeds lastig.


Maar ook dat lukte. Dat vind ik zo heerlijk hier. Ook al bel je mensen 1 of 2 dagen van te voren, er is nooit iemand die zegt dat hij niet kan. Zo kwam het, dat woensdagmiddag om vijf uur iedereen punctuali (hebben ze van ons geleerd) de tuin in kwam lopen. Als welkom was er een glaasje roze Prosecco. Op de tafel stond een buffetje klaar. Een van de dames vroeg of ze en grissini mocht pakken want ze kreeg hoofdpijn van de honger. Certo (zeker), maar je mag ook van het buffet pakken’. ‘Ja maar dan moet je dat even zeggen’, zei ze. ‘Invito a tavola’. Nou dat was gelukkig eenvoudig. Na een toast op de jarige en mijn uitnodiging voor het buffet, zat opeens iedereen met een bordje aan een van de tafels. Aan de grote tafel zaten ook de kampeergasten, onder andere Maaike en Judith. Zij vonden het heerlijk dat ze hun Italiaans konden oefenen. Bij Nando en Margherita waren ze aan het goede adres en het ging hen goed af. Als ik Facebook goed heb kunnen volgen zijn Maaike en Margherita nu vriendinnen. Paolo en mama waren er ook en dat leverde een uitnodiging op voor de volgende dag om wijn te komen proeven met pizza en crostata. Toen al het eten op was en het laatste restje knoflooksaus, waar de paprika in gedoopt kon worden, over de hartige taart was gesmeerd door de Italiaanse vrienden was het tijd voor de heerlijke marsepeintaart van Rosie. Harrie blies de kaarsjes met daarop augurie uit en schonk er een glaasje Bracchetto bij, een feestelijke, rode, licht zoete dessertwijn. Na de koffie ging iedereen huiswaarts en zetten de kinderen en de kampeergasten het feest voort tot in de late uurtjes.

Het was een heerlijk feest, ook mijn jarig lief was zeer tevreden over het inluiden van zijn 60ste levensjaar. Auguri.

maandag 19 juli 2010

Pellegrini.

Pellegrini (Pelgrims),

Terwijl hier de gasten loom bij het zwembad liggen of zitten te lezen in de schaduw zijn er ook mensen die een ideaal na streven.
Zoals de Franse familie die langs Casa Vecchia loopt op de pelgrimsroute naar Asissi, Vader, moeder en 5 kinderen met twee bepakte ezels. Harrie maakt een praatje met hen en nodigt ze uit voor een verfrissing. Bovendien kunnen ze mooi hun watertanks vullen. De kinderen hebben de leeftijd van 5 tot 14 jaar. We nodigen hen uit aan de grote tafel te gaan zitten. Vader bindt de ezels aan een kersenboom, terwijl aan tafel de vlierbloesem limonade grote aftrek vindt. Wat een lieve beleefde kinderen. Eigenlijk heb ik met hen te doen. Onderweg zijn ze, in de brandende hitte, langs het zwemparadijs gelopen in Acqui Terme, maar zwemmen was er niet bij. Als moeder het sein geeft om te vertrekken, zuchten de kinderen heel zacht, het is zo warm en de weg is nog zo lang. Ik fluister naar moeder of het een goed idee is om de kinderen even te laten zwemmen in ons zwembad. Moeder kijkt bedenkelijk maar de kinderen hebben het toch gehoord en roepen in koor oui oui. Vijf minuten dan zegt moeder streng. De kinderen hebben ongeveer 20 seconden nodig om in het water te komen. Vader en moeder kijken elkaar aan en springen er achteraan. Exact vijf minuten later is het gedaan met de pret. Alle zeven zien ze er weer fris uit. Aankleden en allee, daar gaat de familie weer. Waar zullen ze vandaag overnachten? In een gemeentehuis of een kerk? Ze hebben wel piepkleine tentjes mee, maar dat is veel te warm voor nu.
Wat heerlijke om zulke ontmoetingen te hebben. Wat heerlijk om vijf kinderen zo blij te maken met limonade en vijf minuutjes zwemmen.
Onze dag kan niet meer stuk.

Kijk voor meer info over de bijzonderheden op de site: http://www.grognardo.nl/Franciscus/index.htm

dinsdag 8 juni 2010

Survival.

Vaak ben ik met leerlingen van 4 Havo en 5 VWO mee geweest op survivaltocht in de Ardennen. Dat was best pittig. Maar een survival in Italia, dat is pas afzien. De eerste zondag van Juni is in de omgeving van Strevi een slow-food passeggiata (wandeling). Dwars door de wijngaarden van Azienda naar Azienda.
We parkeren onze auto om 12.00 uur, achteraan in rij langs de weg.
We kopen een bonnenkaart met route en we krijgen een zakje om onze nek met hierin een prachtig wijnglas. Het is windstil en zomers warm. Bij het eerste adresje krijgen we anti pasti en ons eerste glaasje chardonay wijn. De wijnboer is zo enthousiast, hij zet de fles bij ons op tafel. Verleidelijk, maar we hebben nog zes adresjes te gaan. Het tweede adres is ook weer zo’n idyllische plek met mooie bloemen en leuke zitjes. In een schuurtje wordt in een houtoven farinata gemaakt. Slow food, het duurt dus even. Farinata is een soort pannenkoek van een beslag van doperwtjes meel en water, gebakken in olijfolie met rozemarijn. Het wordt geserveerd met peper en een stuk smeltende gorgonzola en natuurlijk een glas Barbera wijn. Daarna weer op pad op naar het volgende adres, o wat loop ik te genieten tussen de wijngaarden met aan het begin van iedere rij uitbundig bloeiende rozen. De klaprozen, het koolzaad en de paarse Vogelwikke. Op het volgende adresje doe ik mijn best mijn Italiaans, maar toch wordt er iemand opgetrommeld die Engels spreekt. We krijgen hier vreselijk lekkere hapjes. Terwijl we zitten te eten wordt ons ook nog een chocolade toetje gebracht en een schoteltje crostato (soort vruchtentaart). Daarna worden we begeleid naar een klein schattig wijnkeldertje. De charmante, enthousiaste wijnboer heeft een bijzondere wijn gecreëerd door de Barbera-, Nebbiolo- en de Shiraz druif te mixen. Ook zijn Nebbiolo is verrukkelijk.
En verder gaan we weer met onze overlevingstocht. Het begint voor mij nu een slow passeggiata te worden. De wijn is me goed in de benen gezakt
Als we een aardig eindje de volgende heuvel zijn opgelopen bedenk ik me opeens dat ik mijn wijnglas heb laten staan in het wijnkeldertje. Dat Harrie zijn bonnenkaart kwijt is, is vervelend. Toch doet niemand er moeilijk over, maar om nou zonder wijnglas aan te komen zetten. Dus de heuvel af om het glas op te halen.
Op de volgende Azienda hebben ze gegrild vlees. Er is een meterslange bbq. Het vuur ligt gewoon op de grond en wordt brandend gehouden met grote scheppen gloeiend hout van een vuurberg. Een warme klus. In een emmer met olie citroensap en wijn staat een bezem gemaakt van takken rozemarijn om het vlees te bestrijken.
In Cà du Ruja geef ik het op. Voor mij even geen ravioli. Lief gaat nog steeds door.
We zitten heerlijk en hebben een schitterend uitzicht. Bij Bagnario ga ik weer helemaal los. Gefrituurde groenten, wat een zaligheid. We proeven een 5 jaar oude Passito. Een wijn waardoor Strevi bekend is.
Ons pad vervolgt zich dwars tussen de druivenstruiken naar de top. Daar laat ik me vallen in het pasgemaaide hooi. Het ruikt naar de zomer. Ik krijg nostalgische herinneringen aan de zomers uit mijn jeugd. Dan gaat het bergafwaarts naar het laatste adresje. De live muziek komt ons door de wijngaarden tegemoet. Iets van Simon en Garfunkel. Ik ga nog sentimenteel worden.
We lopen langs een familie. Een van de mannen vraagt wat voor schoenen ik draag. Ik heb ze er op uitgezocht, elegant maar goede stappers. Dat vindt hij ook. ‘Zie je nou’, zegt hij tegen zijn vrouw. Zij kijkt naar haar pijnlijke voeten in haar prachtige met glimmende stenen versierde, hooggehakte sandaaltjes.
De man maakt een gebaar.’Ze komt uit Milaan’, zegt hij en kijkt haar vertederend aan. Ja daar kan zij natuurlijk ook niks aan doen.
Dan stappen we bij Marenco op het erf, genieten van de heerlijke muziek.
Het was een gelukkige dag.

maandag 24 mei 2010

Che un profumo......

Overal waar je kijkt bloeien de roomwitte en roze acacia’s, che un profumo, ze ruiken heerlijk. Het is een zoete slaapverwekkende geur. Nando en Margherita vertellen, door elkaar heen, hoe je bloemen, voorzien van een beslagje, kunt frituren. Ook kunnen de bloemetjes door de insalata worden gedaan. Een andere struik die volop in bloei staat is de vlier. Ik heb van de schermen een heerlijke siroop gemaakt. Heel eenvoudig en het kost bijna niets.


Je hebt een weckfles of pot nodig van 1,5 liter. Ik ben erg enthousiast over de Italiaanse sterilisatie methode. Potten gewoon goed schoonmaken en omspoelen. Daarna enige dagen laten drogen in de zon. Er mag geen druppeltje meer in zitten. Pluk de vlierbloesemschermen ’s morgens.

Zet ze op hun kop in de pot, steek er schijfjes van een citroen tussen. Goed aandrukken en overgieten met koud water. Laat 24 uur staan op een warme plek. Leeg de pot in een met kaasdoek beklede zeef boven een kom en vang het vocht op. Breng het vocht met 500gram suiker aan de kook. De vloeistof mag niet koken, wel moet alle suiker goed zijn opgelost. Giet de vloeistof in een kan of fles met schroefdeksel en zet hem op de kop weg. Ongeopend is de siroop een jaar houdbaar. Voor een aperitivo doe je een scheut siroop in een glas en doe er droge witte wijn of Prosecco bij. Je kunt er natuurlijk ook gewoon bronwater en ijsblokjes bij doen, voor een verfrissing op een zomermiddag.Ik ga proberen iedere maand een andere siroop te maken van bloemen de op dat moment bloeien.
Vanmiddag heb ik de gasten laten proeven en ze vonden het heerlijk. Als ik zeg dat mijn lief het ook lekker vindt..........

woensdag 19 mei 2010

Una giornata particolare

Ik heb hem zo gemist. De enige die mij van top tot teen kan verwarmen, die me een gelukzalig gevoel geeft. Mijn lief heeft geen probleem met mijn adoratie voor de zon. Eindelijk staat hij weer hoog aan de blauwe lucht te stralen. We staan vroeg op om, na een heerlijk ontbijt buiten, naar de antiekmarkt van Nizza Monferato te gaan. Deze mooi antiekmarkt is iedere derde zondag van de maand.
De weg er naar toe is genieten. We rijden door de, met klaprozen omzoomde, wijngaarden. Met in de verte de sneeuw op de Monviso en het Monte Rosa Massief.
De spulletjes op de vrij grote markt liggen te glinsteren in het zonlicht. We hebben altijd een vast parcours, zodat we ieder onze gang gaan, zonder elkaar kwijt te raken.
Mijn lief is dol op bakken met veel roestige dingen. Spijkers, bouten, moeren? Alsof we, in mijn ogen, daar niet een zolder vol van hebben. Maar ja, natuurlijk niet net die ene of ‘je kunt het nooit weten’ bout.
Ik ben dol op rieten manden. Voor een paar euro vind ik een mooi exemplaar. Als ik zo’n mand beet pak, dan voel ik of zo’n mandje een leuke geschiedenis heeft of niet. Voelt de mand goed, dan neem ik hem. Zo loop ik dan te mijmeren over wat er allemaal in heeft gezeten en wie hem gedragen heeft. Altijd als ik met een mand loop, word ik aan gesproken door oudere mensen. Of ik paddenstoelen ga zoeken of ik niet te veel voor die mand heb betaald. Zouden zij ook iets met manden hebben?
Ook ben ik altijd geobsedeerd door poppen. Meestal staan of liggen ze in groepjes bij elkaar.In mijn fantasie zie ik ze tegen elkaar opmerkingen maken over de mensen die voorbij lopen.
Lief is zielsgelukkig met een koperen kraan van twee vijftig en ik dus met mijn mandje.
Ik zie hem kijken naar mijn, toch wel oude gehavende mand, met een blik vol afgrijzen. Gelukkig zegt hij niks.
Om half een drinken we, in het snoezige winkelstraatje van Nizza Monferato, een glas wijn en krijgen er, zoals dat de gewoonte is in Noord Italië, een schaal heerlijke hapjes bij.
’s Middags maken we nog één keer een rondje over de markt, je weet maar nooit.
Als je dan nog iets wilt kopen wordt het lastiger. Of kooplui laten hun spulletjes onbemand achter om te gaan lunchen, of ze liggen te slapen achter hun kraam. Wakker maken is geen optie.
In de namiddag rijden we naar collega-vrienden waar we gezellig gaan eten.
Het was een heerlijke dag.

vrijdag 23 april 2010

Eruzione vulcanica

Een vulkaanuitbarsting, un eruzione vulcanica is niet meteen nieuws waar wij hier op de berg van wakker liggen. Zeg maar het is ver van ons bed nieuws. Totdat maandagmiddag de telefoon gaat. Onze vriendin Gretha en dochter Marieke uit Nederland zijn in Rome gestrand. Er gaan in verband met de vulkaanuitbarsting geen vliegtuigen meer en internationale treinen kunnen de toeloop ook niet meer aan.
Zo komt het dat Harrie ’s avonds de dames ophaalt van het station in Visone (10 minuutjes bij ons vandaan). Onverwachte gezelligheid. Voor de volgende dagen is vliegen geen optie. De dames zullen in ieder geval nog een dag en een nachtje blijven en daar kunnen ze zich dan het beste aan overgeven en genieten van het moment. Dat deden ze dan ook. Languit in de zon met een boek.
‘Hoe lang willen jullie hier eigenlijk blijven wonen?’, vraagt Marieke tijdens het eten. Nu houden we er niet zo van om zo ver vooruit te kijken, we leven bij de dag. Tegelijkertijd moeten we alle twee aan la marmista denken, het marmerboertje waar we granieten platen hebben laten maken voor een kastje in La Rosa en een voor onder onze eigen veranda. Het marmerboertje een 90- mannetje met een van een krant gevouwen mutsje op zijn hoofd. Hij loopt stijf en krom van de rugpijn. Trouwens de jongedame 60+ op het kantoor is zijn minnares volgens buurman Gino, geweldig. Harrie maakt een opmerking tegen het mannetje over het toch wel erg zware werk. ‘Dan had ik maar horlogemaker moeten worden’, zegt hij droog.
Als we de loodzware platen komen halen en Harrie wil helpen, roept hij zijn 70+ knecht om te helpen en samen sjouwen zij de platen in onze auto.
Nou en daarom denken wij dat het hier nog lang aan kan. Het buiten werk is zwaar en wij lopen af en toe ook met stijve rug en stramme spieren. Nou en? Als je maar lol hebt en als je maar geniet. Dat doen we! Gretha en Marieke hebben er een dagje wat van mee kunnen pikken.
Gister heeft de trein hen weer veilig naar Nederland gebracht.

donderdag 8 april 2010

Al mare

‘Ga je mee naar zee”, vraagt vriendin. Ongeacht wat ze wil doen aan zee, voor een uitstapje ben ik altijd te porren. Ze wil naar een grote kwekerij voor plantjes. Voor olijfolie wil ze naar een ambachtelijk boertje.
Bij de kweker ben ik twee jaar geleden ook met haar geweest. Je komt er niet zomaar binnen.
Je moet de baas kennen en vrienden zijn van…. De baas is er niet en we worden dan ook weggestuurd door een strenge juffrouw. We krijgen nog net het telefoonnummer van de baas.
Op een terrasje met een cappuccino, in het zonnetje, belt vriendin de baas en in rap Italiaans, o kon ik het maar zo, legt ze uit wat we willen. Geen probleem, over een half uurtje is hij er.
Eenmaal binnen in de enorme kwekerij, waar ook de potjes lavendel worden gestikkerd voor Nederland (3 voor 5 euro), is het genieten van alle mooie kleurige plantjes, netjes gerangschikt buiten in de bedden of al op rekken of in de tunnel kassen. Om hebberig van te worden.
De baas maakt met ons een rondje en noteert de wensen. Lavendel, rozemarijn, bieslook, aubretia’s, lobelia’s, Spaanse Margrietjes, petunia’s en nog iets waar ik de naam vergeten ben. Aan het eind van de middag kunnen we alles ophalen.
Dan vervolgt vriendin de auto behendig door de bergen op zoek naar de olijfboer. Het prettige van op stap met haar is dat ik nooit hoef na te denken. Rijden we goed of niet, zij weet gewoon de weg en soms ook weer niet. We stoppen bij Colletta di Castelbianco, een gerestaureerde borgo met appartementen, zwembad en een restaurant. Een eldorado voor wandelaars. Het zit er heerlijk, glaasje witte wijn en verrukkelijke lunch. De lasagne met artisjokken is erg bijzonder. Ergens speelt iemand op een gitaar. Een heel mediterrane sfeer.
Dan vervolgen we de route op zoek naar de olijfboer. Net als ik er een hard hoofd in heb, ooit nog met olijfolie naar huis te gaan, roept vriendin: ‘gevonden’. Zijn huisje ligt idyllisch verscholen tussen de olijfbomen. In zijn keldertje staan vier grote vaten met goudgele olijfolie. De mensen weten hem toch wel te vinden, hij vertelt dat hij eind juni geen druppel meer heeft.
Wij zijn dan ook erg blij dat we de hand weten te leggen op een paar kannen van de allerbeste olijfolie van Liguria. Olie waarmee we straks weer de gerechten, die we voor de gasten bereiden, rijkelijk zullen besprenkelen. We krijgen nog heel lief een klein Coca Cola flesje olie mee om eens weg te geven. Een mooi gebaar, net zoiets als brood delen.
Bij de kweker staat de bestelling al op karren klaar. In het kantoor van de baas wordt alles uitgerekend op een kladje en het geld verdwijnt in de portemonnee van de baas. Daar houd ik van. Het is een heel gepuzzel om alle plantjes in de auto te krijgen. Met mijn voeten tussen de lavendel gestoken, o wat ruikt dat lekker, gaat het lukken.
Het was heerlijk en gezellig zo’n ‘dag aan zee’.

zondag 4 april 2010

Pasqua

Het hout is op en de kou nog niet! Dachten we ruimschoots de winter te kunnen halen met de voorraad.Dat lukte ook. Maar op dit moment is het vooral ’s avonds erg kil, een warme haard is dan toch heel behaaglijk. Voor de tweede keer laten we het houtboertje een voorraad hout uitladen op de oprit. Hij komt heel laat, net als we zitten te eten. ’s Nachts word ik wakker van de regen. Het hout…!!! Even denk ik dat mijn lief, op mijn verschrikte uitroep ‘regen’, er uit gaat en plastic over het hout gooit. Maar hij murmelt wat en kruipt extra dicht tegen me aan. Ik snap dat! Zo ben ik dan ook wel weer.
De volgende morgen gaat hij dapper in de stromende regen de houtstapel op het droge brengen. Aan het paasontbijt memoreren we dat we in ons vorig leven alleen maar een zwengel aan de cv knop hoefden te geven……
Ik bak een torta alle nocciole om mee te nemen naar Elio en Cici, onze lieve, gastvrije onbaatzuchtige, vrienden, bij wie we gaan lunchen.
De tafel in de woonkamer is sfeervol gedekt voor 12 personen. De aperitivo is in de grote keuken, waar een houtvuur brandt. Rond het vuur drinken we rose spumante Brut. Rosella heeft voor deze gelegenheid haar mooie, dunne glaasjes mee gebracht. Ze vertelt dat ze deze glaasje voor haar eerst communie heeft gekregen. Wat krijgen meisjes tegenwoordig voor hun eerst communie? Vast geen mooie wijnglaasjes.
We knabbelen op grissini, omwikkeld met prosciutto en smeren kruidige kaas op lekkere foccacia.
Aan tafel worden de schalen met anti pasti doorgegeven. Als het daarna zou zijn afgelopen zou ik het prima vinden. Maar dat is niet zo, er komt nog meer. Er is in vele gerechten spinazie verwerkt.. denk ik. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Er zijn manden vol blaadjes uit het veld geplukt, boordevol ijzer en vitamines. Blaadjes van de papaver, van de paardenbloem en van een heleboel planten die ik niet zou herkennen. Je kunt van al die blaadjes ook heerlijk insalata maken. Alleen een beetje olie en azijn erover, meer is niet nodig. Het blad heeft van zichzelf al zoveel smaak. Je kunt de sla nog wat opfleuren met de lichtgele bloemetjes van de wilde primula, die hier ook overal groeit en bloeit. In de pasteitjes zijn morieljes verwerkt. De enige paddenstoel die op dit moment te vinden is.
Ik word altijd zo blij als ik gerechten eet waarvoor de ingrediënten in de natuur bij elkaar zijn gescharreld, dat mensen daar lichamelijk moeite voor hebben gedaan om juist die lekkere blaadjes en paddenstoelen te zoeken. Denk dan beschaamd dat ik nog steeds niet zo back to basic ben dat ik dat ook allemaal kan vinden en kan herkennen.
Het leuke van de middag is, ik schreef dit vast al eerder, dat het zo ongedwongen is.
Halverwege de lunch gaat de tussendeur in de keuken open en komt de hele familie van Elio binnen. Zij wonen ook in het huis. De kleinkinderen van zijn zus komen hun mega paasei halen. Dat wil zeggen dat het meisje het paasei stuk mag slaan. Zij doet dit met verve. In het paasei zit een cadeau, een tafeltennissetje, om even aan te geven hoe groot het ei is. Als de buit binnen is vertrekt ze weer. De zwager van Elio, de vinoloog, komt binnen met een fles amarenen wijn, die we even moeten proeven. Hij komt er ook even gezellig bij zitten.
Hij legt uit dat het proces hetzelfde is al wijn maken van druiven. De pitten van de amarenen worden gekraakt en ook gebruikt voor de smaak. Een heerlijk fruitige naar kers smakende wijn. Lekker bij een nagerecht.
Terwijl ik met Maryse aan het uitbuiken ben voor het haardvuur begint ze over de merenda van morgenmiddag in pro Loco. Ze vertelt wat er allemaal op het menu staat.

Ik wil er even niet aan denken…………..

maandag 29 maart 2010

Chemins d’Assise

Vorig voorjaar ontdekten we tijdens onze wandelingen steeds stickers met een hoofdletter T op palen en bomen.
Telecom dachten we, na de vele Telecom problemen. Drie verzopen katjes, die bij ons aanklopten voor een kopje thee en om tevens te schuilen voor de regen vorig jaar april, hielpen ons uit de droom. Het was de aanduiding van de pelgrimsroute naar Assisi. Het witte duifje bovenop de T wees naar links, rechts of rechtdoor. De T was niet de T van Telecom, maar een Tau teken, het teken van Franciscus van Assisi om de zegen en vrede door te geven.
We gingen eens op onderzoek en ontdekten dat de route een vreselijke omweg maakte van 3 km en daarbij een afstand aflegde van 300 meter.
Dus zocht lief contact met de Franse organisatie via http://chemins.assise.free.fr/ toeval wilde dat de mannen dit voorjaar de route na wilden gaan ‘lopen’.
Vanaf dat moment heb ik schijnbaar niet meer goed opgelet. Maandagavond rond zessen vroeg lief of kamer en badkamer in orde waren voor de mannen. Oeps. Aan de slag dus.

Natuurlijk had ik ook geen rekening gehouden met mee eten van de mannen.
Dat probleem loste zich vanzelf op. Ze hadden een tas boodschappen mee. Zo kon het gebeuren dat lief met de ene man gebogen zat over wandelkaarten en Google Earth, terwijl ik de andere assisteerde bij het koken van een heerlijke maal in mijn eigen keuken.
Een uur later zaten we genoeglijk te praten (Engels/ Frans/ Italiaans door elkaar) en te eten. Heel bijzonder van die onverwachte ontmoetingen en gesprekken.
De volgende ochtend na ons gezamenlijk ontbijt vertrok lief met de mannen om de knelpunten in de route te bekijken. Aan ons nu de opdracht de route aan te passen en te voorzien van de juiste bordjes.
Het begint bij mij te kriebelen. Het lijkt me geweldig om naar Assisi te lopen.
Vooralsnog kunnen wij en natuurlijk ook onze wandelgasten stukjes van de route lopen.
Een begin kan altijd gemaakt worden……

zondag 7 maart 2010

Festa delle Donne.

Gister hebben we heerlijk buiten geluncht. Daarna de ligstoelen in de goede stand voor een dutje in de zon, o wat een heerlijkheid.
Vandaag was het dan ook schrikken toen we bij het opstaan werden verrast met een pak verse sneeuw. Harrie zag het niet zitten om met de auto naar het dorp te rijden. Na een peptalk van mijn kant heeft hij de auto toch maar uitgegraven.
Acht maart is het vrouwendag, Festa delle donne. Vandaag werd deze dag alvast gevierd in Pro Loco.

Festa delle Donne, een dag waarop alle vrouwen centraal staan, vriendinnen, collega’s, zussen, vieren met elkaar deze feestdag.
Vrouwen geven elkaar deze dag bosjes mimosa als symbool voor hun platonische liefde.
Dit gebruik stamt uit 1946. De Unione Donne Italiane zocht voor de eerste 8 Maart na de oorlog een bloem om de vrouw te symboliseren. Dat was niet zo moeilijk want de mimosa bloeide volop. Bovendien staat geel symbool voor de vitaliteit en vreugde die deze ene dag met zich mee brengt.

Ik was uitgenodigd om deze dag te vieren in onze dorps Pro Loco met een lunch. Met twintig vrouwen schoven we aan een, prachtig met mimosa versierde, tafel. Maar niet voordat iedereen elkaar uitbundig had gezoend, geknuffeld en tanti auguri had gewenst.
Het houtvuur brandde lekker en Nando deelde kleine boeketje mimosa uit. Voor mij had hij er ook nog een orchidee bij. Heel lief natuurlijk, maar ik kreeg het wel heel warm, pffff.
In de keuken was een hele club mannen druk in de weer met het bereiden van het eten. Nu moet ik eerlijkheidshalve wel zeggen dat er af en toe aan tafel gevraagd werd: ‘Wie heeft dit gemaakt?’ dan bleek Rosie de saus te hebben gemaakt en Cici de vlees/groentetaart. Maar dat mocht de pret niet drukken. De mannen in de keuken waren heel druk. Mijn lief zat zoals gewoonlijk in de bediening.
Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna half acht en ik hoef vanavond helemaal niets meer te eten. Voor iedereen die het leuk vindt:
Antipasti: fritata, vlees/groentetaart, peperoni met ansjovis, kaas gerold in prosciutto.
Primi: tortelini gevuld met spinazie, daar over een notensaus.
Secundi: plakken verrukkelijk vlees met uien en doperwtjes.
Dolci: geitenkaas met mostarda, pudding met karamelsaus, taart.
Op de lange tafel stond voldoende wijn en water. Na het eten, bij de koffie kwamen de zelf gestookte grappa’s en andere likeuren op tafel. Het meest bijzonder vond ik de Amaretto van Rosie. Ze had appelpitten getrokken in alcohol en siroop. Werkelijk een heerlijk drankje. Het percentage alcohol was onduidelijk, ik heb ook maar een heel klein beetje genomen. Rosie was op vakantie geweest naar de Dominicaanse republiek en daar had ze een ander heerlijk drankje leren maken. Amaretto, sinaasappelsap en rum en ijsblokjes. Deze aperitivo heette daar sex on the beach, vertelde ze heel trots. De meeste vrouwen wisten dus niet wat beach was.
Sex sulla spiagga. Aan de gezichten te zien vonden ze dat maar niets, het drankje wel.
Als er iets te vieren valt dan houdt Rosie’s man Renzo altijd een poëtische toespraak. Vorig jaar begon hij met: ‘Waar zouden we zijn zonder de vrouw?’
Riep een andere man : ‘In Paradiso’.
Ook dit jaar had hij weer zijn toespraak. Maar iedereen moest commentaar leveren, de vrouwen, de mannen. Het werd een beetje moeilijk voor mij om dat alles te volgen.
Ik heb een heerlijke middag gehad. Het was onderdompeling in een warm bad van vriendschap, van een gevoel er bij te horen. Staat vrouwendag in Nederland in het teken van emancipatie en feminisme, hier is het gewoon lief zijn voor je vriendinnen en andere vrouwen die je kent. Dat de mannen ons dan een middagje in de watten leggen is mooi meegenomen.
Voor mijn dochters, vriendinnen, (schoon)zussen en alle andere vrouwen die ik ken in Nederland, voor morgen wens ik jullie tanti auguri,
Liefs Martje

vrijdag 26 februari 2010

La Primavera 1

Met een lijstje en afgepast geld in de portemonnee begeven wij ons naar Ikea in Genova.
Niet dat ik nou zo Ikea ben, maar voor sommige dingen is het een handige winkel. Nu moet je bij deze winkel, waar het allemaal ‘niets’ kost, er om denken dat je niet allerlei nutteloze, maar o zo handige dingen, in je karretje gooit. Want dan kom je bij de kassa bedrogen uit. Vandaar mijn lijstje en afgepast geld.

We gaan dit keer niet over de tolweg, maar we nemen een stukje van het parcours van de Primavera (lente) wielerklassieker Milano- San Remo. Vanuit Ovada, ongeveer halverwege de route, nemen we de rustige secundaire Apennijnenweg, de S456. We komen langs hoog op de heuvel gelegen stadjes. Wachttorens bewijzen dat de pas in de Middeleeuwen een strategische doorgang vormde tussen de Povlakte en de kust bij Genova.
Campo Ligure is een mooi Middeleeuws dorpje. Na een korte tunnel, kom je boven op de Passo del Turchino en heb je een mooi uitzicht op de Golf van Genova.
In Voltri staan we opeens bij de Middellandse zee. De Giro slaat rechtsaf via de, bloemenriviera, naar San Remo. Voor de gasten hebben we natuurlijk een beschrijving van de gehele route.
Wij slaan links af naar Ikea. De verleidingen zijn groot. Gelukkig kom ik bij de kassa precies uit met mijn budget.

Terug in de auto tel ik het losse geld. Net genoeg om mijn lief op een glaasje witte wijn te trakteren.
Daar zitten we dan, op een gewone doordeweekse dag, op een mediterraan terras aan de Middellandse zee, in het zonnetje, met een heerlijk glaasje witte wijn.
Kijk en daar word ik nou zo blij van. Blijer dan van een kar vol spullen bij Ikea.

woensdag 17 februari 2010

Barcelona

Precies een week geleden had ik met dochter afgesproken in Barcelona. Ik laat mij dat heerlijk aanleunen, want zij regelt altijd alles tot in de puntjes.
Ik vind het echt een wonder dat je via internet kunt inchecken en dat je dan met je handbagage een half uur van tevoren bij de gate op Malpensa ( Milaan) moet zijn. Een uur en een kwartier later sta je op Spaanse bodem.
Als ook dochter, vanaf Schiphol, is gearriveerd brengt de bus ons in een kwartier naar Catalunya en graaien we in onze tassen op zoek naar Zonnebril. Zoveel zonlicht zijn we niet meer gewend de laatste tijd.
De gevels en de kale Platanen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Ik heb nog geitenwollen sokken aan, een beetje te warm. We brengen onze koffertjes naar het hotel op loopafstand van Catalunya. De mooie receptionist gluurt naar dochter. Hij vraagt of we alle twee een pasje willen om binnen te komen.’Nee, eentje is genoeg’, zeg ik,’mijn dochter mag toch niet zonder mij op stap’. Hij rood, dochter: ‘maham!’. Wat ben ik soms ook een bitch.

Drie dagen lang genieten we met volle teugen van de mooie, gezellige, bruisende, dynamische, inspirerende stad en elkaars gezelschap. We lopen heel wat af, van de Sagrada Familia naar Parc Guell, waar we op Gaudí’s mooie mozaïek bankjes luisteren naar gitaarmuziek, genieten van het zonnetje en kijken naar de mensen. Van daar lopen we door de, niet zo bekende, wijk Gràcia en lunchen we op een leuk pleintje bij Café del Sol. In het boekje ‘100% Barcelona’ staan tal van deze wandelingen. We doen ze allemaal deze drie dagen.
We vinden in de wijk El Gotico een heel leuk Tapas restaurant Bilbao Berria. Op de bar staan heel veel schalen met verrukkelijke tapas. In ieder hapje staat een prikker. Je pakt zoveel en zo vaak als je wilt, na afloop worden de prikkertjes geteld x €1.60.
Als je denkt dat wij ’s avonds doodmoe in ons bed rollen, dan heb je het mis. Dochter en ik hebben een scrabbleverslaving. Dus wordt er eerst nog een potje gescrabbeld. In plaats van een extra trui heb ik namelijk, als verrassing, het spel in mijn koffertje gestopt!

We vragen ons af wat Barcelona geweest zou zijn zonder Gaudí, Picaso en Miró?
Verder constateren we dat de cappuccino in Spanje het niet haalt bij de Italiaanse en een keer zo duur is, dat de mensen niet zo vriendelijk en relaxt zijn als in Italië, dat we de Italiaanse taal mooier vinden dan Spaans en dat we toch veel van Barcelona houden, dat dan wel..
Veel te snel komt er een eind aan ons uitstapje, nemen we weer afscheid op het vliegveld.

Stiekem hoop ik dat het op Casa Vecchia warm water heeft geregend, zodat alle sneeuw is verdwenen als ik thuis kom. Helaas er ligt nog steeds zo’n 40 cm.
Mijn lief is weer heel erg blij dat ik thuis ben. In je eentje is het heel erg eenzaam op de berg.
Vandaag sneeuwt het en cocoonen we samen verder tot het lente wordt.

zaterdag 6 februari 2010

Torta alle nocciole

Op een feestje ontmoetten we de nederlandse Catharina en haar italiaanse Piero.
We moesten allemaal iets lekker meenemen voor het hapjes buffet. Heette dat veertig jaar geleden niet een amerikaanse fuif? Nou dit was een nieuwjaarsfeestje.
Catharina had al meteen mijn hart gestolen, omdat ze een grote pan boerenkool had meegenomen en er terplekke lekkere worst bij braadde. Boerenkool, hier verlangde ik al vier winters naar.
Piero scoorde in de eerste instantie omdat hij me begroette als Bionda, blonde. Ik werd er helemaal warm van. Ik blond? De volgende morgen stond ik voor de spiegel en dacht: ‘Ja zo kun je het ook bekijken’. Ik weet zeker dat Nederlandse vriend C. D. gezegd zou hebben: ‘Mart je begint grijze lokken te krijgen…….’.
Piero was niet alleen complimenteus, hij had ook nog eens een verrukkelijke notentaart gemaakt, naar Piëmontees recept.
Afgelopen week heb ik de taart ook gemaakt. Ik moet zeggen super eenvoudig, maar zoooo lekker. Ik wil dan ook graag het recept, met goed vinden van Piero, delen.

Oven voorverwarmen op 180 graden.
Ingrediënten:
250 gram geroosterde hazelnoten
( ik had super handig een zakje kant en klare gemalen noten 200 gram, dan ook 200gram suiker)
250 gram suiker
3 eieren gesplitst
1 eetlepel bloem
Eventueel een half glaasje Marsala of andere likeur.

Hazelnoten roosteren en fijn hakken
Suiker mengen met eidooiers tot suiker is opgelost.
Daarna gehakte hazelnoten en bloem er door roeren.
Eiwitten stijf kloppen
Door het notenmengsel spatelen.
Doe alles in een beboterde springvorm ( 24 cm)
Zet 25 minuten in de oven ( controleer of de taart gaar is met een prikker)

Ben je nieuwsgierig geworden naar Catharina en Piero?
Ze verzorgen bij je thuis (minimaal 10 personen) een Piëmontees avondje met passende wijnen en gerechten. Ze doen deze avondjes niet alleen in Italië, maar ook in Nederland.
Zie voor informatie en beschikbaarheid op; www.ontmoetingmetitalie.nl

dinsdag 2 februari 2010

La patente di guida


Over drie weken is Harrie zijn rijbewijs verlopen. Danillo van de UPA zegt dat er een sticker op kan worden geplakt en dan is het weer vijf jaar geldig. Toch maar even navraag gedaan bij het Nederlands Consulaat in Milano. Zij adviseren een Italiaans rijbewijs.
Om te beginnen met de ‘procedure nieuw rijbewijs’ moeten de ogen worden getest op vrijdagavond om 19.00 uur.
Het is erg druk in het piepkleine kantoortje van de UPA. Buiten staat een man te roken.
Het is de dokter, blijkt later. Klokslag zeven stapt hij binnen. Het lijkt alsof we een voorkeursbehandeling krijgen, want we zijn zo aan de beurt. Mijn lief herkent met een hand voor het ene oog de a,o en de g en met het andere oog is ook niks mis. Stempel: goedgekeurd.
En nu? ‘Het rijbewijs moet worden vertaald’, zegt Danillo. Dat kost ongeveer €150,-. Nou, veel tekst staat er niet op.‘Je mag het ook zelf doen’, zegt hij. ‘Ja, maar ik ben toch geen beëdigd vertaler?’ ‘Mwah’ en een handgebaartje. Goed ik vertaal het zelf!
Op de vertaling moet een stempel komen van il tribunale.
Dus maakt Harrie thuis een scan van de voor- en achterkant van het rijbewijs. Ik vertaal alles wat er maar te vertalen valt. Harrie maakt er echt een plaatje van met rode en groene lijnen.
Daar houden ze hier van.
Dus vanochtend op naar il tribunale. De meneer is erg onder de indruk. Ik moet zeggen het ziet er ook erg officieel uit. ‘Wie heeft de vertaling gedaan’,vraagt hij. ‘Noi’, zeg ik, wij.
‘U, zeker mevrouw?’. Hoe weet hij dat?
We moeten una marca da bollo voor €3.54 bij la Tabaccheria aan de overkant. Een soort waardezegel, die je in allerlei bedragen kunt kopen. Het is maar net waar ze voor zijn.
Ondertussen heeft de meneer van il tribunale een prachtig officieel document gemaakt, waar in staat dat voor de rechtbank is verschenen……,ikke dus en dat door mij is vertaald……
Als ik pas in Italië zou wonen, zou ik het Spaans benauwd hebben gekregen.
Maar ik weet beter.
Als het document er maar mooi uitziet, genoeg stempels, nietjes en handtekeningen heeft, is het helemaal goed. Dat heeft het, 4 stempels, gemaakt met verschillende inktkussentjes, twee handtekeningen en 5 nietjes. Op de UPA glimmen ze helemaal van het resultaat.
Maar we zijn er nog niet. Nu nog de residentie verklaring en de codice fiscale. Weer naar huis. Is het niet de goede residentie verklaring. Maar als we ergens een handtekening zetten dat de dagtekening ook de datum is dat we hier definitief kwamen wonen, is het goed. Nou die twee dagen……durven wel te gokken.
Nu zijn alle papieren en het oude rijbewijs in handen van Danillo. De man die vorig jaar er zestig dagen over deed om onze auto in te voeren. Het rijbewijs heeft ons tot nu toe tien uur gekost. Er mag ook wel eens iets voorspoedig gaan.
We hebben het natuurlijk nog niet………………………….

woensdag 27 januari 2010

Fare sci di fondo


Geen mooie loipes voor ons. Toch kunnen wij het niet laten om op deze prachtige, zonnige dag de langlaufski’s onder te klikken en een mooi tochtje te maken door het bos.
Het is heerlijk je longen optimaal vol te zuigen met de frisse, pittige lucht.
Er worden ook heel wat, anders slapende, spieren wakker getrokken.
De ijskristallen aan de takjes van de bomen fonkelen in de zon, het geluid van de ski’s door de sneeuw. Kleine glooiinkjes pakken we soepeltjes. Een heuvel op is geen probleem.
Tot we bij een smal, stijl, onregelmatig pad komen en naar beneden moeten.
Dan zijn langlaufski’s toch wel erg smal en moeilijk stuurbaar vanwege de losse achterkant.
Mijn lief , tien keer zo sterk in zijn mooie gespierde benen dan ik, zoeft onbesuisd naar beneden. Ik heb geen kracht genoeg in mijn benen om mijn smalle latten op de onregelmatige sneeuw in bedwang te houden en ga twee keer onderuit.
Toch ben ik door deze valpartijen niet uit mijn humeur te krijgen, want ik heb een verrukkelijke middag.

zaterdag 23 januari 2010

Il legno


We hebben twee en een halve winter gestookt van ons eigen hout. Er moesten, toen we het huis pas hadden gekocht, heel wat bomen worden omgezaagd om een beetje ruimte te maken.
Zieke bomen moesten worden omgezaagd. Nu liggen er in het bos nog wel wat bomen om, die nog in stukken kunnen worden gezaagd.
Helaas liggen die nu onder de sneeuw.
In de zomer zie je door alle begroeiing, letterlijk, door de bomen het bos niet meer.
In de winter des te beter. Je ziet dan ook dat er maar weinig dikke stammen staan en heel veel jonge boompjes, die door de dichte bebossing nauwelijks groeien.
Paolo, onze vriend de wijnboer heeft aangeboden om ons te helpen met het uitdunnen van het bos waardoor de overblijvende bomen weer beter kunnen groeien. Moet wel eerst de sneeuw weer zijn verdwenen.
De afgelopen weken zagen we onze houtstapel steeds minder worden en kwam het moment dat we ons eerste hout moesten gaan kopen. Er is dan altijd wel iemand die een vriend heeft die……we dachten laten we maar op tijd beginnen met bellen. We hadden uitgerekend dat we na het telefoontje toch zeker nog vier dagen konden stoken.
Soms zitten dingen mee. Ik belde in de namiddag en ’s avonds werd het hout al gebracht.
Zeven quintali. In Nederland hadden we het altijd over een kubieke meter. Hier rekenen ze in quintale. Een quintale is 100kg. Precies 20 volle kruiwagens leverde een prachtige houtstapel op.
Kijk en daar word ik nu weer helemaal blij van. Blij als ik er langsloop en al die mooie gestapelde stammetjes zie, blij bij de gedachte dat we hiermee het eind van de winter wel zullen halen, blij dat als de stapel op is, de winter voorbij is. Maar heel erg blij dat we het de komende tijd weer lekker warm zullen hebben.

woensdag 20 januari 2010

Genova


We vinden het tijd worden om onze berg en het winterlandschap voor een dagje te verlaten en besluiten tot het maken van een personeelsuitstapje naar Genova. Er zit tenslotte nog wat in het daarvoor bestemde ‘potje’.
We staan vroeg op. Oh wat erg. We lopen over de keiharde, bevroren sneeuw naar de auto, hebben ‘bevroren’ handen als we eindelijk iets door de ramen kunnen zien, maar dan hebben we ook wat. Op dat moment komt de zon roodgloeiend over de heuvel en doet de berijpte bomen en struiken glinsteren. Oh wat mooi ,waarom staan we niet iedere ochtend zo vroeg op? We gaan met de trein en zetten de auto in Visone. De kaartjesautomaat op het station is al drie jaar kapot. We kopen handgeschreven kaartjes bij de conducteur, want de tabaccheria, waar je normaal kaartjes kunt kopen is wegen vakantie gesloten.
Na Ovada ligt er steeds minder sneeuw. In Genova lijkt het wel Mei. De zon schijnt, de lucht is blauw, de Middellandse zee ligt rimpelloos, azzurro te schitteren. Ik weet niet hoe gauw ik mijn handschoenen weg moet stoppen, te belachelijk voor woorden om hier met handschoenen te lopen, terwijl de terrasjes vol zitten. Dat alles slechts 50 km van huis.
We hebben deze dag Musei di Strada Nuova (Via Garibaldi) op het programma staan, een Unesco erfgoed. Palazzo Bianca, Palazzo Rosso e Palazzo Tursi. We kopen een combinatiekaartje voor de drie musea. Wat een enorme verzameling schilderijen uit de 15e- 19e eeuw, van Renaissance tot en met Barok. Het is verrassend om zoveel werk van Nederlandse en Vlaamse schilders tegen te komen, zoals van Van Dyck, Rubens, Jan Steen, Van Eyk. Daarnaast natuurlijk heel veel Italiaanse schilders zoals o.a. Veronese, Strozzi, Caravaggio, De Ferrari en Murillo.
Op het dak van Pallazo Rosso hebben we een schitterend uitzicht over de stad, die met haar gekleurde gebouwen als een amfitheater aan de Middellandse zee ligt, met ervoor het toneel met de luxe jachten, cruiseschepen, vrachtboten en vissersboten.
Vol van alle indrukken strijken we neer op een terrasje aan de oude haven en genieten in het zonnetje van een eenvoudige, maar heerlijke lunch.
Door de kleine smalle donkere straatjes wandelen we na de lunch, tegen vieren, weer richting het station.
In de trein vallen we alle twee in slaap. De grote stad……we zijn het niet meer gewend.
Als we wakker worden zijn we het sneeuwlandschap weer in gereden. Op Casa Vecchia is de sneeuw nog steeds bevroren en hard. Had ik op een warm wondertje gehoopt?

zondag 10 januari 2010

Limone

Op het Festa della Befana komen we Paolo tegen. De wijnboer uit Morsasco. in September hebben we hem geholpen met de druivenpluk. Hij is een beetje verongelijkt dat we hem en zijn mama nog niet een Buon Anno zijn komen wensen. Daar kunnen we snel iets aan doen en twee dagen later kloppen we aan bij Cascina Rocca.
Meestal zitten we in de keuken, maar dit keer in de mooie kamer. Ik moet in de lekker poltrone zitten, de rest op een eetkamer stoel. Het zit een beetje raar, ik laag, de rest hoog. De gezelligheid is er niet minder om. Ze hebben altijd van alles te vertellen en met name mama is zeer geinteresseerd in het leven in Nederland. Zij is een van de weinige Italiaanse mensen bij wie ik me heel erg op mijn gemak voel, waardoor ik ook meer Italiaans durf te praten dan anders.
Als we weer weg gaan , moeten we, zoals altijd, even bij de citroenbomen kijken.
Deze twee bomen worden gekoesterd en verwend. Ik denk zelfs dat er tegen gepraat wordt. Ze tieren namelijk weelderig. De takken buigen door van de citroenen. In September waren ze nog groen en nu zijn ze geel. De bomen staan op de veranda. De veranda is afgeschermd met plastic. Citroenbomen moeten overwinteren op een lichte plaats bij een temperatuur van 8 graden. Als het vriest wordt er een vuurkorf gestookt. De bomen krijgen regelmatig wat water en eens in de veertien dagen speciale citroenmest.
Sinds de zomer heb ik ook een citroenboom. Er hangt een citroen aan. Die laat ik dan ook mooi hangen. Verder luister ik goed naar de experts en ja hoor, er zit nu op dit moment bloesem aan en hele kleine nieuwe citroentjes. Misschien kan ik ze deze zomer gebruiken om mijn eigen Limoncello van te maken.
Na vele uitroepen te hebben geslaakt, vragen te hebben gesteld, want dat hoort, krijg ik drie mooie, gele, biologische citroenen mee naar huis.
Dat ik die citroenen niet kan gebruiken om over de vis te druppelen of als garneringschijfje snap ik maar al te goed. Er komt namelijk een volgende keer waarop mama gaat vragen wat ik met de citoenen heb gedaan. Dan moet ik toch een beetje uit de hoek komen.
Vanmorgen vond ik een recept in het ontzettend leuke boekje Artacucina, een kijkje in de keuken van galerie Artacasa, met daarin recepten van kunstenaars, geilustreerd met een kunstwerk.
Citroentaart met drie citroenen.

Voor het deeg: 100 gram bloem- 75 gram boter- 100 gram witte basterdsuiker- 2 eetlepels water.

Voor de vulling: 4 eieren- 100 gram suiker- 150 ml room- geraspte schil (zest) van 3citroenen en het sap van diezelfde citroenen, 50 gram gesmolten boter.

Kneed met de ingredienten voor het deeg een mooie soepele deegbal.
Rol op een goed bebloemd werkblad (o wat ben ik blij met mijn marmeren werkblad) de deegbal uit tot een mooie ronde lap en bekleed er een licht beboterde lage vorm mee.
Zet een half uurtje in de ijskast.
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Doe de eieren, suiker, room, citroenzest en citroensap in een kom en klop het schuimig. Voeg de zachte boter toe en klop nogmaals goed door..
Giet het mengsel over het deeg.
Zet in de oven en bak 30-40 minuten. Draai de oven op 150 graden en bak nog eens 10 minuten tot de taart gaar is. De taart is klaar als de bodem en de citroenlaag een mooie goudbruine kleur hebben gekregen. We hebben de heerlijke taart geproefd bij de koffie, maar ik kan me er ook heel goed een glaasje (zelfgemaakte) Limoncello bij voorstellen. Dat gaan we deze zomer wel met de gasten doen.

donderdag 7 januari 2010

Befana


Festa della Befana is het feest van de goedaardige heks die op Drie Koningen de kinderen cadeautjes komt brengen.Dat daarvoor de banken gesloten worden vonden we gistermorgen dan weer overdreven.
Het feest, 6 Januari in Grognardo, was leuk. Om half drie was het verzemaelen in het oratorio om ons te verkleden. Mijn lief was uitverkoren Jozef te zijn. Maria was jong, mooi en blond. Dat was even slikken, maar vooruit.
In optocht ging het onder begeleiding van een groep fluitisten naar pro Loco. Daar namen jozef en Maria en het kindje plaats in de stal. De Drie Koningen en andere mensen brachten geschenken. Daarna mochten kinderen en verstandelijk gehandicapten met Jozef en Maria op de foto. Je zag de verrukking van de kinderen in hun ogen. Sommigen durfden niet. Dit tot groot verdriet van de ouders die met de camera klaar stonden. Befana was er ook. Naast haar stond de kerstman. Wat moest hij hier nog? Ik dacht dat de kerstman al weer lang terug was naar Lapland. Sommige dingen gaan mijn bevattingsvermogen te boven. Maar leuk was het wel.
Op een houtvuur werden kastanjes gepoft er werd warme, pure, vloeibare chocolade rond gedeeld. Ik ben dol op chocolade, maar dit is me te heftig.
Na een uur was, om met Herman Finkers te spreken de 'felicitatiedienst' klaar. O, wat waren mijn voeten koud! We kleedden ons weer om en gingen terug naar Pro Loco, waar de haard brandde en waar we heerlijk aanschoven voor pizza, farinata, wijn en taart.
Befana zou Befana niet zijn als er geen pakjes werden uitgedeeld. Op dit kinderfeest telde ik meer volwassenen dan kinderen. De pret was er niet minder om. Het was een gezellige boel. Complimenti voor al die lieve mensen die er weer belangeloos voor zorgden dat iedereen een leuk feest had.

woensdag 6 januari 2010

Geluksmomentje 2


Weer zo'n heerlijk geluksmomentje. De lucht is blauw en de zon schijnt. Ik voel de warme straaltjes op mijn gezicht. En dat is toch lekker. Iets voorbij de bocht naar Breglie, vlak bij ons huis, is het uitzicht adembenemend. Op deze heldere dag hebben we prachtig zicht op het Monte Rosa massief. Ik leer ook steeds meer mijn fototoestel kennen en ben verrukt over het knopje landscape. Heel bijzonder om de bergen, die 200 km verderop liggen, zo dichtbij te krijgen.

zaterdag 2 januari 2010

Geluksmomentjes 1

Zo aan het einde van het jaar overdenk je hetgeen achter je ligt. Het was een goed jaar, zonder meer. Veel leuke, gezellige, inspirerende gasten. Interessante gesprekken aan de grote tafel. De zomer zat vol met geluksmomentjes. Als iedere dag de zon schijnt dan is het ook niet zo moeilijk om blij te zijn.
Dit overdenkend, brengt me bij de winter. Dat is een ander verhaal. Als het dagen achtereen mistig en koud is, bedenk ik wat ik mis, allemaal niet meer heb en ook nooit meer zal krijgen. Dat brengt me bij mijn goede voornemen.
Wat meer stil staan bijdatgene wat ik wel heb!
Ik hoef niet zo lang te wachten. Op de eerste dag van het nieuwe jaar staat mijn lief 's morgens op. Ik blijf nog 'vijf minuutjes' liggen. Ik ben weer flink weggedoezeld, als ik heel in de verte mijn lief houtjes hoor hakken om de kachel mee aan te maken.
Dan weet ik het , dit is het eerste geluksmomentje van het nieuwe jaar!
Als ik even later, nog in mijn warme fleeze pyjama, de kamer binnenstap is het er lekker warm. Terwijl ik genoeglijk voor de kachel kruip met mijn kopje thee, weet ik het zeker,dit is het tweede geluksmomentje.
Op onze berg kunnen gewone dingen opeens heel bijzonder zijn.
Ik wens iedereen een mooi Nieuwjaar met veel geluksmomentjes.