Mijn oudste vriendinnetje ken ik al vanaf mijn vierde. We waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Sinds kort hebben we via de mail weer contact. We vragen elkaar honderd uit. Zo vroeg ze me laatst wat ik nou het meest van Italië mis als ik in Nederland ben. Ik vond dat een interessante vraag. Dat is een hele andere vraag dan: ‘Wat mis je het meest van Nederland’. Waarop ik meestal een cliché antwoord geef: ‘Hagelslag en de HEMA’. Over de vraag van vriendin moet ik heel lang nadenken. Er moet toch iets zijn wat ik hier heb gevonden en dat ik, als ik in Nederland ben, mis. Het antwoord kwam eigenlijk vanzelf toen ik naar lief stond te kijken, terwijl hij de druiven snoeide.
Het enige geluid was dat van de snoeischaar, de vogeltjes, een kabbelend stroompje……. Ik keek naar de lieve ontspannen lijnen in zijn gezicht, naar zijn glimlach, naar zijn zilvergrijze haren, die waren ontsnapt aan zijn paarden-staartje en die schitterden in het zonlicht.
Ik raapte wat druivenranken op en vlocht er een krans van. Gewoon daar op die plek, op dat moment en ik glimlachte ook. Ik wist het antwoord: ‘Tijd’. Het is tijd wat ik mis als ik in Nederland ben.
Dat was in mijn vorig leven al zo. Altijd haast, altijd teveel dingen op een dag willen, overal bij willen zijn. Spijt hebben van een keer uitslapen omdat je dan de hele dag weer achter loopt. En het is nog steeds zo als ik weer in Nederland ben. Misschien is het er ook niet zo het land voor, voor Tijd.
Tijd is toch het grootste cadeau, bedacht ik daar bij de druiven. En zeg nou zelf wie heeft op een doordeweekse dag tijd genomen om lief aandachtig te bekijken terwijl hij druiven aan het snoeien was? Leven met tijd, één dag tegelijk.
