dinsdag 16 juli 2013

San Guido


We sloegen een pizza avond bij vrienden af op vrijdag. We wilden het rustig aan doen met het oog op de volgende dag. Een warme dag van poetsen, nieuwe gasten ontvangen en koken. Toen belde vriend Elio of we het gospeloptreden in het dorp niet wilden vergeten.. o ja dat was waar ook. ‘Na afloop voor jullie en de gasten eten in Pro Loco’. Ja dat is zo lief…dan zeg je geen nee. Het gospelconcert was geweldig. Wat een enthousiaste meiden. Na afloop zou het doorgaans bedtijd zijn geweest voor ons. Nu schoven we met onze gasten om 23 uur aan, samen de gospelgroep voor een complete maaltijd. Het was erg lekker en gezellig  allemaal. Pas 01uur lagen we in bed.  En dan te bedenken dat de toch wel zeventig plus crew nog alles moest opruimen.
Mogelijk hebben zij ook nog eens uitgebreid met elkaar gegeten…..  Meestal genieten we na een drukke zaterdag zondag wel een beetje van een welverdiende rust. Deze zondag dus niet, want het was San Guido in Acqui Terme. San Guido, geboren in 1004 in Melazzo, een dorpje vlakbij Acqui Terme, was bisschop en patroonheilige van de stad en stichtte een kerk, wat nu de kathedraal van Acqui is.  Na de mis liepen we met onze confraternita mee in de processie. Een enorme ‘optocht’ met voorop zusters, dan de confraternite met de vaandels. Lief was uitverkoren het vaandel van Grognardo te dragen. Een warme klus. Daarachter de confraternite met de kruisen. Er waren enorme, bijna niet te tillen kruisen bij. Prachtig versierd. Dan kwam de glazen kist met het beeld van San Guido met opgeplakte haartjes.
Een hoog Sneeuwwitje gehalte, maar dan anders. De stoet werd besloten met de burgemeesters uit de omliggende gemeenten en de bisschop en andere heilige personen. Ergens in het midden liep het muziekkorps. Langs de kant van de weg allemaal mensen. Vooral de ouderen toonden hevige ontroering. Ik zag zelfs een vrouw haar tranen weg vegen. Na afloop was er een hapje en een drankje op een eeuwen oude binnenplaats van de kerkgebouwen. Het was weer erg bijzonder om dit mee te mogen maken.

maandag 8 juli 2013

Week End a Ponzone


Week End..zo staat het op de gele aanplakbiljetten. Wel hip om zo’n Engels woord te gebruiken. Het is overigens al weken overal  feest in het weekend. Zoals ik al eens eerder schreef, staan de feesten altijd in het teken van lekker eten. Lief en ik zeggen vaak tegen elkaar: ‘Leuk, gaan we even kijken’. Maar als we dan lekker zitten zeggen we : ‘Ach…zullen we maar lekker thuis (lees bij het zwembad) blijven’…  dit keer konden we er niet onderuit. Lief moest meehelpen farinata te bakken bij de  stand van onze eigen Pro Loco.
Het was een warme klus zo voor die hete hout oven staan bakken. In een grote ronde koperen vorm wordt olie gegoten en verwarmd. Dan wordt er een beslag van kikkererwtenmeel, water en zout in gegoten, wat rozemarijnnaaldjes en wachten tot de soort pannenkoek langzaam gaar wordt. Dit duurt zo’n 20 minuten. Er kunnen 8 porties uit gesneden worden. Mensen zijn er zo dol op, ze staan rustig een uur in  de rij om een bordje van dit machtige, maar eerlijke voedsel te kunnen kopen.Lief was dus al op tijd vertrokken richting Ponzone, een dorpje op 700 meter hoogte met maar liefst 5 kerken. De oudste kerk dateert uit 600. In de boekjes wordt gesproken over het één na mooiste uitzicht van Italië….. Ponzone. Het moet wel helder zijn als je de Monte Rosa en de Monvisso wilt zien. Maar dan heb je ook wel een adembenemend mooi uitzicht.
Feest dus in Ponzone…het is alsof je een film binnen wandelt. Overal standjes waar de specialiteit van de Pro Loco's uit de omliggende dorpjes wordt klaar gemaakt, spaghetti met stokvis, gefrituurde inktvisjes, gnocchi met pesto en uiteraard nog veel meer lekkers. Overal lange tafels met genoeglijk etende families. Een dansvloertje waar volop gedanst wordt. En dáár, op la Piazza della Chiese staat lief vol overgave farinata te bakken. Bij  ‘onze’ Pro Loco stand wordt ook fritelle gemaakt, kleine oliebolletjes die verrukkelijk smaken met zout er op. Verder verkopen ze siroop gemaakt van rozenblaadjes, rozeblaadjesjam en rozeblaadjessuiker. Vrienden en ik snoepen en proeven en schuiven aan bij een lange tafel.
Het is genieten. ‘Waar geniet ik dan zo van?’ vroeg ik me af. ik denk dat ik het meest geniet van de gemoedelijke sfeer en al die blije mensen. Ja dat is het, blije mensen. Mensen die het enig vinden om elkaar tegen te komen, mensen die het heerlijk vinden om met hun familie rond de tafel te zitten, genietend van het eten. Niemand heeft haast. Het is het toppunt van mindfullness…Hier en Nu …..verder niets. 
Slow slow slow en nog eens slow. Het was genieten daar in Ponzone!