woensdag 17 februari 2010

Barcelona

Precies een week geleden had ik met dochter afgesproken in Barcelona. Ik laat mij dat heerlijk aanleunen, want zij regelt altijd alles tot in de puntjes.
Ik vind het echt een wonder dat je via internet kunt inchecken en dat je dan met je handbagage een half uur van tevoren bij de gate op Malpensa ( Milaan) moet zijn. Een uur en een kwartier later sta je op Spaanse bodem.
Als ook dochter, vanaf Schiphol, is gearriveerd brengt de bus ons in een kwartier naar Catalunya en graaien we in onze tassen op zoek naar Zonnebril. Zoveel zonlicht zijn we niet meer gewend de laatste tijd.
De gevels en de kale Platanen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Ik heb nog geitenwollen sokken aan, een beetje te warm. We brengen onze koffertjes naar het hotel op loopafstand van Catalunya. De mooie receptionist gluurt naar dochter. Hij vraagt of we alle twee een pasje willen om binnen te komen.’Nee, eentje is genoeg’, zeg ik,’mijn dochter mag toch niet zonder mij op stap’. Hij rood, dochter: ‘maham!’. Wat ben ik soms ook een bitch.

Drie dagen lang genieten we met volle teugen van de mooie, gezellige, bruisende, dynamische, inspirerende stad en elkaars gezelschap. We lopen heel wat af, van de Sagrada Familia naar Parc Guell, waar we op Gaudí’s mooie mozaïek bankjes luisteren naar gitaarmuziek, genieten van het zonnetje en kijken naar de mensen. Van daar lopen we door de, niet zo bekende, wijk Gràcia en lunchen we op een leuk pleintje bij Café del Sol. In het boekje ‘100% Barcelona’ staan tal van deze wandelingen. We doen ze allemaal deze drie dagen.
We vinden in de wijk El Gotico een heel leuk Tapas restaurant Bilbao Berria. Op de bar staan heel veel schalen met verrukkelijke tapas. In ieder hapje staat een prikker. Je pakt zoveel en zo vaak als je wilt, na afloop worden de prikkertjes geteld x €1.60.
Als je denkt dat wij ’s avonds doodmoe in ons bed rollen, dan heb je het mis. Dochter en ik hebben een scrabbleverslaving. Dus wordt er eerst nog een potje gescrabbeld. In plaats van een extra trui heb ik namelijk, als verrassing, het spel in mijn koffertje gestopt!

We vragen ons af wat Barcelona geweest zou zijn zonder Gaudí, Picaso en Miró?
Verder constateren we dat de cappuccino in Spanje het niet haalt bij de Italiaanse en een keer zo duur is, dat de mensen niet zo vriendelijk en relaxt zijn als in Italië, dat we de Italiaanse taal mooier vinden dan Spaans en dat we toch veel van Barcelona houden, dat dan wel..
Veel te snel komt er een eind aan ons uitstapje, nemen we weer afscheid op het vliegveld.

Stiekem hoop ik dat het op Casa Vecchia warm water heeft geregend, zodat alle sneeuw is verdwenen als ik thuis kom. Helaas er ligt nog steeds zo’n 40 cm.
Mijn lief is weer heel erg blij dat ik thuis ben. In je eentje is het heel erg eenzaam op de berg.
Vandaag sneeuwt het en cocoonen we samen verder tot het lente wordt.

Geen opmerkingen: