We vinden het tijd worden om onze berg en het winterlandschap voor een dagje te verlaten en besluiten tot het maken van een personeelsuitstapje naar Genova. Er zit tenslotte nog wat in het daarvoor bestemde ‘potje’.
We staan vroeg op. Oh wat erg. We lopen over de keiharde, bevroren sneeuw naar de auto, hebben ‘bevroren’ handen als we eindelijk iets door de ramen kunnen zien, maar dan hebben we ook wat. Op dat moment komt de zon roodgloeiend over de heuvel en doet de berijpte bomen en struiken glinsteren. Oh wat mooi ,waarom staan we niet iedere ochtend zo vroeg op? We gaan met de trein en zetten de auto in Visone. De kaartjesautomaat op het station is al drie jaar kapot. We kopen handgeschreven kaartjes bij de conducteur, want de tabaccheria, waar je normaal kaartjes kunt kopen is wegen vakantie gesloten.
Na Ovada ligt er steeds minder sneeuw. In Genova lijkt het wel Mei. De zon schijnt, de lucht is blauw, de Middellandse zee ligt rimpelloos, azzurro te schitteren. Ik weet niet hoe gauw ik mijn handschoenen weg moet stoppen, te belachelijk voor woorden om hier met handschoenen te lopen, terwijl de terrasjes vol zitten. Dat alles slechts 50 km van huis.
We hebben deze dag Musei di Strada Nuova (Via Garibaldi) op het programma staan, een Unesco erfgoed. Palazzo Bianca, Palazzo Rosso e Palazzo Tursi. We kopen een combinatiekaartje voor de drie musea. Wat een enorme verzameling schilderijen uit de 15e- 19e eeuw, van Renaissance tot en met Barok. Het is verrassend om zoveel werk van Nederlandse en Vlaamse schilders tegen te komen, zoals van Van Dyck, Rubens, Jan Steen, Van Eyk. Daarnaast natuurlijk heel veel Italiaanse schilders zoals o.a. Veronese, Strozzi, Caravaggio, De Ferrari en Murillo.
Op het dak van Pallazo Rosso hebben we een schitterend uitzicht over de stad, die met haar gekleurde gebouwen als een amfitheater aan de Middellandse zee ligt, met ervoor het toneel met de luxe jachten, cruiseschepen, vrachtboten en vissersboten.
Vol van alle indrukken strijken we neer op een terrasje aan de oude haven en genieten in het zonnetje van een eenvoudige, maar heerlijke lunch.
Door de kleine smalle donkere straatjes wandelen we na de lunch, tegen vieren, weer richting het station.
In de trein vallen we alle twee in slaap. De grote stad……we zijn het niet meer gewend.
Als we wakker worden zijn we het sneeuwlandschap weer in gereden. Op Casa Vecchia is de sneeuw nog steeds bevroren en hard. Had ik op een warm wondertje gehoopt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten