zaterdag 14 mei 2011

Gino

Als je 76 bent en nog een nieuwe wijngaard van 300 stokken aanlegt. Met de wetenschap dat je 80 zult zijn als je van de opbrengst eindelijk wijn kunt maken. Als je dan ook nog eens voor die extra wijnopslag een stuk aan je huis gaat bouwen, dan moet je toch wel heel optimistisch van aard zijn en veel vertrouwen hebben in  de toekomst.
Ik heb het over Gino, bij ons boven op de berg. Vorige zomer zag het er somber uit. Gino kwam de hele zomer niet naar zijn tweede huis. Hij was ernstig ziek. Zijn drie jaar oude wijngaard lag er verslagen bij. De druivenranken woekerden tussen het onkruid, de betonpalen hingen scheef en de vogelverschrikjurk van zijn vrouw was op de grond gewaaid. Als ik eens iemand naar Gino vroeg, werd het hoofd geschud. Zouden we Gino ooit nog terug zien? Die zomer dus niet meer.
Een paar dagen geleden stond hij opeens weer voor onze deur. Bruin, mooi in de kleren, bruisend van energie. Of mijn lief al rame sulfatico op de druiven had gespoten? Euh nee. Gino had een heleboel aangemaakt, we konden wel wat komen halen. Nu was mij ter ore gekomen dat Gino de sleutel heeft van het 17e eeuwse kerkje waar wij, maar ook onze gasten, vaak langs lopen. Schoonzusje was er en is dol op kerkjes.  Dus ik zag mijn kans schoon. Een afspraak was gauw gemaakt. We spraken af bij het huis van Roberto. Ik ken maar één Roberto, Roberto T, maar Gino stond bij het huis van Roberto L bleek later. Na wat heen en weer geloop vonden we elkaar eindelijk en gingen we naar het kerkje. Het was even wrikken en morren met de 25 cm lange sleutel om de deur open te krijgen
Verrassend om opeens in het niet meer gebruikte, lichtblauw geschilderde kerkje te staan, spinnenwebben uit het gezicht vegend. Wie zaten hier allemaal in de 17e eeuw? Hoe kwamen ze hier? Hoe kwam de pastoor hier? Waar woonde hij? Wat voor kleding hadden de mensen aan? Wat deden ze na de mis? Wat een sfeertje. Achter in de kerk, achter glas een beeld van de heilige Antonius met varken. Beschermheilige van alle dieren en in het bijzonder van het varken.
Het altaar met nog een prachtig intact kruis.
De sleutel van het tabernakel  doet het nog en er in staat, alsof het net is gepoetst een water- en wijn stelletje.  Er staat ook een kaars. Zou Gino hier zijn eigen misje houden? In een oude kast vinden we een monstrans van hout. 250 jaar oud volgens Gino. We worden er stil van. Kon dit kerkje maar praten……
Gino vraagt of we het huis waar hij is geboren, vlak bij het kerkje, ook willen zien. Graag. De deur wordt weer op slot gedraaid en we lopen naar het huis. We zien het bed waarin hij is geboren. De gedachte vind ik een beetje bizar als ik kijk naar het opgemaakte bed. De ene helft van het huis is van hem en de andere helft van zijn zus. Zus houdt nog steeds het huis schoon. Waarvoor? Uit respect voor de overleden ouders?
We besluiten de middag met een Spumante en Panetone bij Gino thuis. Boven in de mooie kamer in plaats van in de keuken. Na de Spumante gaan we de rame sulfatico halen. De voorraad staat in het huisje met de waterput bij het nieuwe wijngaardje. Enthousiast krijgen we nog een rondleiding en leren we het verschil in bladvorm en kleur van de verschillende druivensoorten. De wijngaard ligt er weer keurig verzorgd bij. O, wat zijn lief en ik blij! Onze Gino is back. We hopen nog lang te mogen genieten van hem en zijn kennis. Hij is ons grote voorbeeld van oud worden en niet achter de geraniums zitten!