vrijdag 23 april 2010

Eruzione vulcanica

Een vulkaanuitbarsting, un eruzione vulcanica is niet meteen nieuws waar wij hier op de berg van wakker liggen. Zeg maar het is ver van ons bed nieuws. Totdat maandagmiddag de telefoon gaat. Onze vriendin Gretha en dochter Marieke uit Nederland zijn in Rome gestrand. Er gaan in verband met de vulkaanuitbarsting geen vliegtuigen meer en internationale treinen kunnen de toeloop ook niet meer aan.
Zo komt het dat Harrie ’s avonds de dames ophaalt van het station in Visone (10 minuutjes bij ons vandaan). Onverwachte gezelligheid. Voor de volgende dagen is vliegen geen optie. De dames zullen in ieder geval nog een dag en een nachtje blijven en daar kunnen ze zich dan het beste aan overgeven en genieten van het moment. Dat deden ze dan ook. Languit in de zon met een boek.
‘Hoe lang willen jullie hier eigenlijk blijven wonen?’, vraagt Marieke tijdens het eten. Nu houden we er niet zo van om zo ver vooruit te kijken, we leven bij de dag. Tegelijkertijd moeten we alle twee aan la marmista denken, het marmerboertje waar we granieten platen hebben laten maken voor een kastje in La Rosa en een voor onder onze eigen veranda. Het marmerboertje een 90- mannetje met een van een krant gevouwen mutsje op zijn hoofd. Hij loopt stijf en krom van de rugpijn. Trouwens de jongedame 60+ op het kantoor is zijn minnares volgens buurman Gino, geweldig. Harrie maakt een opmerking tegen het mannetje over het toch wel erg zware werk. ‘Dan had ik maar horlogemaker moeten worden’, zegt hij droog.
Als we de loodzware platen komen halen en Harrie wil helpen, roept hij zijn 70+ knecht om te helpen en samen sjouwen zij de platen in onze auto.
Nou en daarom denken wij dat het hier nog lang aan kan. Het buiten werk is zwaar en wij lopen af en toe ook met stijve rug en stramme spieren. Nou en? Als je maar lol hebt en als je maar geniet. Dat doen we! Gretha en Marieke hebben er een dagje wat van mee kunnen pikken.
Gister heeft de trein hen weer veilig naar Nederland gebracht.

donderdag 8 april 2010

Al mare

‘Ga je mee naar zee”, vraagt vriendin. Ongeacht wat ze wil doen aan zee, voor een uitstapje ben ik altijd te porren. Ze wil naar een grote kwekerij voor plantjes. Voor olijfolie wil ze naar een ambachtelijk boertje.
Bij de kweker ben ik twee jaar geleden ook met haar geweest. Je komt er niet zomaar binnen.
Je moet de baas kennen en vrienden zijn van…. De baas is er niet en we worden dan ook weggestuurd door een strenge juffrouw. We krijgen nog net het telefoonnummer van de baas.
Op een terrasje met een cappuccino, in het zonnetje, belt vriendin de baas en in rap Italiaans, o kon ik het maar zo, legt ze uit wat we willen. Geen probleem, over een half uurtje is hij er.
Eenmaal binnen in de enorme kwekerij, waar ook de potjes lavendel worden gestikkerd voor Nederland (3 voor 5 euro), is het genieten van alle mooie kleurige plantjes, netjes gerangschikt buiten in de bedden of al op rekken of in de tunnel kassen. Om hebberig van te worden.
De baas maakt met ons een rondje en noteert de wensen. Lavendel, rozemarijn, bieslook, aubretia’s, lobelia’s, Spaanse Margrietjes, petunia’s en nog iets waar ik de naam vergeten ben. Aan het eind van de middag kunnen we alles ophalen.
Dan vervolgt vriendin de auto behendig door de bergen op zoek naar de olijfboer. Het prettige van op stap met haar is dat ik nooit hoef na te denken. Rijden we goed of niet, zij weet gewoon de weg en soms ook weer niet. We stoppen bij Colletta di Castelbianco, een gerestaureerde borgo met appartementen, zwembad en een restaurant. Een eldorado voor wandelaars. Het zit er heerlijk, glaasje witte wijn en verrukkelijke lunch. De lasagne met artisjokken is erg bijzonder. Ergens speelt iemand op een gitaar. Een heel mediterrane sfeer.
Dan vervolgen we de route op zoek naar de olijfboer. Net als ik er een hard hoofd in heb, ooit nog met olijfolie naar huis te gaan, roept vriendin: ‘gevonden’. Zijn huisje ligt idyllisch verscholen tussen de olijfbomen. In zijn keldertje staan vier grote vaten met goudgele olijfolie. De mensen weten hem toch wel te vinden, hij vertelt dat hij eind juni geen druppel meer heeft.
Wij zijn dan ook erg blij dat we de hand weten te leggen op een paar kannen van de allerbeste olijfolie van Liguria. Olie waarmee we straks weer de gerechten, die we voor de gasten bereiden, rijkelijk zullen besprenkelen. We krijgen nog heel lief een klein Coca Cola flesje olie mee om eens weg te geven. Een mooi gebaar, net zoiets als brood delen.
Bij de kweker staat de bestelling al op karren klaar. In het kantoor van de baas wordt alles uitgerekend op een kladje en het geld verdwijnt in de portemonnee van de baas. Daar houd ik van. Het is een heel gepuzzel om alle plantjes in de auto te krijgen. Met mijn voeten tussen de lavendel gestoken, o wat ruikt dat lekker, gaat het lukken.
Het was heerlijk en gezellig zo’n ‘dag aan zee’.

zondag 4 april 2010

Pasqua

Het hout is op en de kou nog niet! Dachten we ruimschoots de winter te kunnen halen met de voorraad.Dat lukte ook. Maar op dit moment is het vooral ’s avonds erg kil, een warme haard is dan toch heel behaaglijk. Voor de tweede keer laten we het houtboertje een voorraad hout uitladen op de oprit. Hij komt heel laat, net als we zitten te eten. ’s Nachts word ik wakker van de regen. Het hout…!!! Even denk ik dat mijn lief, op mijn verschrikte uitroep ‘regen’, er uit gaat en plastic over het hout gooit. Maar hij murmelt wat en kruipt extra dicht tegen me aan. Ik snap dat! Zo ben ik dan ook wel weer.
De volgende morgen gaat hij dapper in de stromende regen de houtstapel op het droge brengen. Aan het paasontbijt memoreren we dat we in ons vorig leven alleen maar een zwengel aan de cv knop hoefden te geven……
Ik bak een torta alle nocciole om mee te nemen naar Elio en Cici, onze lieve, gastvrije onbaatzuchtige, vrienden, bij wie we gaan lunchen.
De tafel in de woonkamer is sfeervol gedekt voor 12 personen. De aperitivo is in de grote keuken, waar een houtvuur brandt. Rond het vuur drinken we rose spumante Brut. Rosella heeft voor deze gelegenheid haar mooie, dunne glaasjes mee gebracht. Ze vertelt dat ze deze glaasje voor haar eerst communie heeft gekregen. Wat krijgen meisjes tegenwoordig voor hun eerst communie? Vast geen mooie wijnglaasjes.
We knabbelen op grissini, omwikkeld met prosciutto en smeren kruidige kaas op lekkere foccacia.
Aan tafel worden de schalen met anti pasti doorgegeven. Als het daarna zou zijn afgelopen zou ik het prima vinden. Maar dat is niet zo, er komt nog meer. Er is in vele gerechten spinazie verwerkt.. denk ik. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Er zijn manden vol blaadjes uit het veld geplukt, boordevol ijzer en vitamines. Blaadjes van de papaver, van de paardenbloem en van een heleboel planten die ik niet zou herkennen. Je kunt van al die blaadjes ook heerlijk insalata maken. Alleen een beetje olie en azijn erover, meer is niet nodig. Het blad heeft van zichzelf al zoveel smaak. Je kunt de sla nog wat opfleuren met de lichtgele bloemetjes van de wilde primula, die hier ook overal groeit en bloeit. In de pasteitjes zijn morieljes verwerkt. De enige paddenstoel die op dit moment te vinden is.
Ik word altijd zo blij als ik gerechten eet waarvoor de ingrediƫnten in de natuur bij elkaar zijn gescharreld, dat mensen daar lichamelijk moeite voor hebben gedaan om juist die lekkere blaadjes en paddenstoelen te zoeken. Denk dan beschaamd dat ik nog steeds niet zo back to basic ben dat ik dat ook allemaal kan vinden en kan herkennen.
Het leuke van de middag is, ik schreef dit vast al eerder, dat het zo ongedwongen is.
Halverwege de lunch gaat de tussendeur in de keuken open en komt de hele familie van Elio binnen. Zij wonen ook in het huis. De kleinkinderen van zijn zus komen hun mega paasei halen. Dat wil zeggen dat het meisje het paasei stuk mag slaan. Zij doet dit met verve. In het paasei zit een cadeau, een tafeltennissetje, om even aan te geven hoe groot het ei is. Als de buit binnen is vertrekt ze weer. De zwager van Elio, de vinoloog, komt binnen met een fles amarenen wijn, die we even moeten proeven. Hij komt er ook even gezellig bij zitten.
Hij legt uit dat het proces hetzelfde is al wijn maken van druiven. De pitten van de amarenen worden gekraakt en ook gebruikt voor de smaak. Een heerlijk fruitige naar kers smakende wijn. Lekker bij een nagerecht.
Terwijl ik met Maryse aan het uitbuiken ben voor het haardvuur begint ze over de merenda van morgenmiddag in pro Loco. Ze vertelt wat er allemaal op het menu staat.

Ik wil er even niet aan denken…………..