zondag 16 december 2012

Gusto & Aromi

Wijn…er is veel over gelezen en gesproken. Recht toe rechtaan gezien vind je (een) wijn lekker of niet. Zo simpel kan het zijn. Het was dan ook een geweldige ervaring om onder leiding van niemand minder dan oenologe Francesca Vigo, van Unione Italiana Vini, te leren proeven en ruiken.
Francesca, vriendin van de dochter van Luisa en Giovanni, was speciaal uit Florence naar Spigno Monferato gekomen. Een oenoloog is een wijnbouwtechnisch ingenieur die zich met name de biochemische aspecten van de wijnbereiding bezig houdt. Het is namelijk de taak van de oenoloog om producenten te adviseren wat ze wel en niet moeten doen om een bepaalde smaakstijl te creëren en hoe eventuele correcties door te voeren tijdens het wijnbereidingsproces. Zo vertelt Francesca dat China bijvoorbeeld een enorm afzetgebied is voor de Italiaanse wijn. Ze ging onder anderen naar China om te kijken wat de smaakbeleving is van de Chinezen. Zij benoemden bijvoorbeeld in een wijn de smaak van Soja. Logisch voor Chinezen, maar niet voor Europeanen. Belangrijk voor de producent om dit te weten.

We begonnen met het herkennen van zes geuren. Heel vluchtig ruiken luidde de opdracht en meteen opschrijven wat je ruikt. De geuren waren te herleiden op een (ISO norm vastgelegde) geuren/smaak schijf. Van binnen naar buiten kon je de geur steeds meer verfijnen. Het was nog niet zo eenvoudig.
De tweede opdracht was makkelijk. Twee witte wijnen….zoet en zuur. Daarna een lepeltje suiker met kaneel proeven, onze neus dichtknijpen en het mengseltje op de tong strooien. Je proefde alleen zoet. De kaneelsmaak kwam pas tevoorschijn bij het loslaten van de neus, een hele bijzondere ervaring. Het is echt de moeite waard om dit eens uit te proberen.

Nadat we de mond geneutraliseerd hadden met zoutloze grissini, kon het echte werk beginnen.
Op tafel kwamen vier, met folie afgedekte flessen rode wijn, A,B,C,D. Een ieder moest voor zich zijn bevindingen van de wijn opschrijven. Iets over de kleur rood; lichtrood, oranje rood,donkerrood, violet rood, roodbruin…., hoe lichter van kleur, hoe ouder de wijn. Dan de smaak; zoet, zout, bitter, zuur. Tot slot moest je twee aroma’s van de schijf benoemen. Het was niet eenvoudig. Maar wel erg interessant.
Lief en ik hebben bedacht dat we gewoon maar veel moeten blijven oefenen.

Na de evaluatie ging het folie van de flessen. De wijn die ik het lekkerst vond en die ik daardoor ook goed kon omschrijven was AMIS van Cascina Garantina. Ik vroeg Francesca of zij iets over de smaak van deze wijn wilde zeggen. Het was heel verrassend dat zij de smaak typeerde als die van een typische exportwijn. Een smaak waar Italianen niet zo van houden.
De middag kon me niet lang genoeg duren. Ik wilde nog van alles weten…….

Maar het was tijd voor de Bollito Misto, een typisch Piëmontees vleesgerecht met minimaal vier soorten vlees, gekookte aardappelen en salsa verde en zoetzure tomatensaus. Van het kookvocht van het vlees aten we verrukkelijke minestrone. Tot besluit was er chocolademousse en taart.
Het was weer afzien in Piëmonte.............

maandag 3 december 2012

Un Sogno ?

Zaterdag hebben we een leuk dagje Torino gedaan. Het doel van de dag was een enorme vlooienmarkt de Bâlon in de wijk Borgo Dora. Deze vlooienmarkt vindt al ruim 200 jaar plaats.
Wij vinden het heerlijk om te struinen, want wie weet vinden we tussen al die spullen wel een heuse ‘schat’.
Ziels gelukkig ben ik met een tas vol oude bakvormpjes voor 1 euro en een ‘zilveren’ lijst zonder glas, waar ik zeker een leuke bestemming voor ga vinden.


Het is al donker als we bijna thuis zijn. Ik ben een beetje weg gedoezeld. Doe even mijn ogen open als lief moet remmen voor vier overstekende reeën.
Stel dat het laatste ree nu net een tikje tegen haar hoofdje krijgt, een snelle dood, ze valt. We rijden er net niet overheen….. en stel dat je dan stopt, achteruit rijdt, het ree achter in de bus legt.
Mogelijk dat je dan een goede vriend belt en dat die vriend dan de volgende dag komt met zijn gereedschappen. Bedreven als hij is zal hij mooie pakketjes maken met reerug,reeboutjes, koteletjes, medaillons, sugo vlees, soep vlees………een vriezer vol. Hoe lekker zou dat zijn?

Ik schrik wakker, we zijn weer thuis. Die avond maak ik een grote pan erwtensoep voor vrienden die zondag langs komen……….

Maandagochtend heeft het gevroren,
de lucht is strak blauw, de zon schijnt……..Om 10 uur gaan we op pad. Warme thee, broodjes, koek en mandarijnen in een rugzakje.
We maken een vier uur durende wandeling in de buurt. Een rondje Ciglione, achter Grognardo. Het is werkelijk schitterend. We hebben panoramisch zicht op de besneeuwde toppen van Alpen en de Apennijnen. Af en toe schieten er reeën voor ons langs of zien we nog net de witte achterkantjes van reebokken. We struikelen er bijna over.

Thuis loop ik naar de vriezer……. Was het nu een droom….. of toch.........??.

woensdag 17 oktober 2012

Un giorno semplice

‘Het was een simpele, eenvoudige dag vandaag’,zeg ik tegen lief, ‘maar wat was het een heerlijke dag’. Gewoon een dinsdag. Een dag die begint met een lekker ontbijtje, de zon en een blauwe lucht. We gaan naar de markt. Het is altijd een feest om tussen de Italianen te lopen en het gevoel te hebben één van hen te zijn. Bij een bloemenstalletje koop ik voor twee euro een prachtig boeket met Fijnstraal (herfstastertjes). Dat mijn handen zwart worden van de krant die om mijn boeketje is gewikkeld kan me niet deren. De krant maakt mijn boeket nog mooier. Lief en ik drinken een cappuccino in ons favoriete zaakje, gewoon op een doordeweekse dinsdag. Want dat kan.


Na de lunch thuis, rijden we naar een Italiaanse vriend. Hij maakt biologische wijn en heeft schilletjes voor lief om biologische grappa van te stoken. We drinken un caffé en luisteren naar de muratore die vriend helpt een afrastering te maken om de caprioli uit de enorme moestuin te weren. Deze man met weinig tanden in zijn mond, weet heel veel over de natuur. Hij koopt nooit eten. Hij zoekt alles in de natuur om van te leven. Ook weet hij veel over de medicinale werking van kruiden en planten. Hij vertelt over zijn oude moeder van 94 die in het ziekenhuis ligt vanwege een nieuwe heup. Het is een ramp voor haar daar te liggen, want ze is gewend aan twee liter rode wijn per dag. Dat kan nu even niet! Verhalen over 94 jarigen en twee liter rode wijn per dag, horen wij graag.

Met drie kisten vol schilletjes gaan we naar huis. Nog even een kopje thee bij vrienden die op de route wonen. Onderweg naar huis komen we door een dorp waar een slager zit die fantastisch vlees verkoopt, vlees van Piëmontese koeien. We kopen twee heerlijke biefstukken.

Thuis stookt lief zijn grappaketel op en ik de kachel.

Die avond zitten we te genieten van het heerlijke vlees, aardappeltjes uit de oven en boontjes. We drinken er een goede fles wijn bij en nemen de dag door. Il giorno semplice. Want wat hebben we nou helmaal gedaan vandaag? Niets. Zalig niets.

Heel vaak vragen mensen me: ‘Wat doen jullie nou zo in de winter?’ Dan probeer ik koortsachtig iets te verzinnen. Het lijkt wel of het taboe is om niets te doen. Voortaan kom ik er recht voor uit: ’Ach niet zoveel eigenlijk……. Niets, niets bijzonders’. Ik kan het iedereen aanraden. Het is heerlijk.

zondag 14 oktober 2012

L'Autunno

Het is herfst in Piemonte. Een jaargetijde waarbij ik altijd ambivalente gevoelens heb. Aan de ene kant kan het mistig en somber zijn, daar houd ik dus niet van. Aan de andere kant…..als de zon de mist doet oplossen en alle kleuren en geuren van de herfst tevoorschijn komen….ja dan ben ik helemaal blij.
Met de herfst doet ook altijd de jacht haar intrede. De jagers zijn bij ons in de buurt weer erg actief op zondag en woensdag. Het geschreeuw van een aangeschoten cinghiale (wild zwijn) gaat je door merg en been.
We komen ook steeds 3 kleine reeën tegen. We zien de reetjes steeds in het verlaten wijngaardje van Breglie. Het boertje is deze zomer niet meer bij zijn wijngaard geweest en de bamboe tiert er nu welig. Een mooie schuil[plaats voor de reeën wiens moeder vast met de jagers mee is……..

Herfst in Piemonte is ook  paddenstoelen- en truffeltijd. Vandaag waren lief en ik op het truffelfeest in Bergamasco. Er was de hele dag programma. Wij kozen voor de middag omdat ik benieuwd was naar de truffelhonden demonstatie/wedstrijd. Om 15 uur zaten we paraat. Dat het dan nog een uur duurt kan niemand deren. En dus ons ook niet. Nu zou ik kunnen zeggen dat het de moeite van het wachten waard was. Maar dat is dan ook weer niet zo. Er werden steeds twee bazen met hun hond en twee personen met stopwatch toegelaten in een afgebakend terrein. De honden moesten zo snel mogelijk 3 truffels vinden. Na acht honden zijn er nog weinig truffels meer over. Dat zo’n hond dan in het kruis springt van een stopwatchmeneer vind ik een beetje gênant. Maar de man lachte en riep tegen een bekende: ‘Mijn ballen ruiken naar truffel’. Ik heb het niet gehoord. Ik wil mijn liefde voor truffel niet bederven......
Door het hele stadje was een gezellige markt met streek- en truffelproducten. Er was natuurlijk van alles…..truffelolie, truffelworst, truffelkaas…..heerlijk allemaal. Maar truffelhoning en truffelgrappa gaat mij net iets te ver. Al met al was het een genoeglijke, gemoedelijke zondag. Een zondag zoals zondag moet zijn in de herfst, in Piemonte.

donderdag 27 september 2012

La Vendemmia 2012

Vorige week plukten we weer druiven bij Paolo. Bij toerbeurt gingen er ook gasten mee te plukken. Éen van hen, Anne-Ruth, voor Paolo Anna, schreef een gastblog.

Maandag, plukdag!


Maandag; waar zal ik eens beginnen? Met de heerlijke koffie van La Mama, zo sterk dat je lepeltjes rechtop blijft staan? Of met de 608.437 Dolcetto druiven die ik die dag geplukt heb? Laat ik maar beginnen bij het begin. Deze week ben ik met mijn ouders bij Harrie en Martje op Casa Vecchia..

Voor mij is het de derde keer, voor mijn ouders de eerste keer. We verblijven in La Rosa en ik slaap in mijn tentje in de achtertuin (net als vroeger). Op zondagavond vroeg Martje mij “Ben je morgen beschikbaar om druiven te plukken? JA! Dat ben ik! Dat lijkt me leuk om mee te maken!

Dus zo gezegd, zo gedaan, maandag het wekkertje, rustig ontbijten met mijn ouders, en om 8.30 rijden Harrie, Martje en ik weg. We worden om 9.00 verwacht bij Paolo en zijn moeder. Als eerste vraagt Mama “blijven jullie eten, we eten gnocci”. Hhmm, graag…Nou, húp, dacht ik, gelijk aan de slag. Maar nee, eerst gaan we bijkletsen, koffie drinken en een stukje taart eten. En als we dan toch met z’n allen aan de keukentafel zitten: “Anne, zie je Paolo soms zitten? Hij zoekt nog een vrouw…”

Eh, nee, sorry Paolo, mijn liefje wacht straks thuis weer op mij! Nicola vraagt “weet je het zeker, ik heb anders óók nog een zoon, hij is 33…?” Ja ja, ik weet het zéker! Ik ben erg gelukkig getrouwd, en dat wil ik graag zou houden! Rond 9.30 was het zo ver; plukken!

Iedereen een gardena schaartje en een mand, en gáán met die banaan. Als je mand vol is, mag je op je aller hardst door de gaard roepen “Páólóóóó!” en dan komt Paolo aangesneld met een leeg mandje. Zo ging het een paar uur door. Heerlijk, niks aan je hoofd behalve de dolcetto’s en dat wat je zelf verzint. Tegen 13.00 was het tijd voor lunch. Met z’n zevenen in de kleine keuken gepropt. Mama had zelf gnocci gemaakt, met verse pesto. Hhmm… Dan moet je mij hebben! Héérlijk! Bordje leeg, en er was nog een hele schaal over, dus op de vraag “wie wil er nog wat?“ Já, ikke! Met een glaasje wijn er bij, jam jam! Buikje rond, en toen…. Kwam de tweede gang! Oeps… Heerlijk langzaam gegaard rundvlees, met een paprika-prutje. Ik snap wel waarom Paolo nog bij mammie woont… Nou, een klein bordje dan, want ik zit al bijna vol. En tot slot, koffie met een stukje verse appeltaart. Oh nee! Wat lekker allemaal! Er werd nog een half uurtje nagepraat. Het ging over een weer, met Martje als tolk. Over eten, wijn, Nederland, trouwen, pesto, waterpolo... Van alles en nog wat. Maar vooral over eten! Waar komt de beste pesto vandaan? Hoe bak je de beste appeltaart? Wil je het recept, ik schrijf het gelijk voor je op… Goed, dat was lekker. Iedereen stond op; weer aan de slag….. Dacht ik…. Maar nee! PAUZE!! We gaan nu met z’n allen pauze houden, om uit te rusten van het eten! Huh?! Of ik even op bed wilde liggen, of dan in ieder geval een dutje op een tuinstoel op de veranda. Nou, dat slaapje heb ik maar overgeslagen; in plaats daarvan hebben Martje en ik hebben heerlijk genoten van het uitzicht. Iedereen weer wakker? Om 14.30 tweede ronde; plukken maar weer! Dát was pas pauze; uitrusten van al het gekakel aan tafel tijdens de lunch. Plukken, plukken, plukken… Páólóóó… Vers mandje, en plukken, plukken, plukken. Rond 19.00 waren we klaar. En dat was maar goed ook; ik was stiekum best moe. Ter afsluiting koffie in de keuken, natuurlijk met een stukje taart erbij. Nog wat heen en weer gekletst (m.b.v. tolk Martje) en toen ciao ciao ciao!
Op naar La Rosa, daar zaten paps en mams met een kliekje op mij te wachten. Ik kreeg geen tijd om te eten; ik móést alles vertellen! Hoe ging het, hoeveel mensen waren er, was het zwaar, was het leuk etc etc etc. Nou, wás het léúk?! Ja, super leuk!!! Een aanrader voor iedereen die in september in Grognardo op Casa Vecchia is! En zelf zal ik ook vast nog wel een keertje komen plukken! Maar dan met manlief erbij, want je weet maar nooit ;-)







woensdag 1 augustus 2012

Fiori di Zucchini (2)

De fiori di zucchini zijn gelukkig een poosje goed te houden. Gewikkeld in een vochtige theedoek in de koelkast gaat dat zeker een paar dagen. Ik kan niet blijven uitstellen natuurlijk. Frituren is niet zo mijn ding. Gister zaten alle gasten bij het zwembad. Een goed moment om aan de slag te gaan.


De bloemen heb ik voorzichtig open gemaakt, de stamper er uit geknipt en de bloemen een beetje afgeveegd. Toen heb ik ze gevuld met reepjes mozzarella en ansjovisjes. De bloemen dicht draaien bij de punt en tot gebruik in de koelkast bewaren.

Dan een beslagje maken. Klop 2 eidooiers los en schenk er langzaam, al kloppend 2 dl ijskoud koolzuurhoudend water bij. Voeg een mespunt zout toe en vervolgens beetje bij beetje 150 gram bloem. Laat een liter zonnebloemolie in de wok heet worden, draai de bloemen door het beslag en laat voorzichtig in de hete olie zakken. Maximaal 10 per keer.

Als ze mooi goudkleurig zijn met een schuimspaan uit de olie halen en uit laten lekken op keukenpapier en warm serveren.

Heb je geen courgette bloemen? Reepjes courgette, dikke plakken ui of bloemkoolroosjes kunnen ook door het beslag worden gehaald en gefrituurd worden. Na het bakken een beetje zout er over strooien. Dat hoeft niet met de gevulde bloemen omdat de ansjovisjes al zout zijn.

Enne vanmorgen kreeg ik weer enorme bos nieuwe bloemen van de buurvrouw………………







maandag 30 juli 2012

Fiori di Zucchini

Gisteravond dacht ik, kom ik loop even naar de overbuurvrouw en vraag wat courgettebloemen voor de risotto. Dat was een beetje dom gedacht van me……..


Want, zo leerde ik, courgette bloemen pluk je ‘s ochtends als de bloemen open zijn en niet ’s avonds
als ze gaan ‘slapen’. De buren zullen wel gedacht hebben die domme Olandese ook, ze snapt er nog steeds niet veel van.

Vanmorgen stond buurvrouw op de ‘stoep’ met een mand vol lekkers. Grote tomaten, courgettes, twee soorten pruimen, peertjes en bovenop een enorme bos courgettebloemen. Natuurlijk ga ik de bloemen vullen, in beslag dopen en frituren. Maar gewikkeld in een vochtige theedoek kan dat even tot morgen wachten. Wel heb ik een snelle fritata gemaakt en lekker wat stukjes onder de gasten rond gedeeld.

Oven voorverwarmen op 160 graden. Vet een ovenschaal (21x 25 cm) in met olie.

Breek in een kom 9 eieren (grote eieren? 6). Kluts de eieren, doe er wat zout en geraspte kaas (Grana Padano) door. Schaaf met de kaasschaaf lekker veel courgette plakjes boven het eimengsel en roer goed door.

Doe het mengsel in de ingevette schaal. Heb je ook een buurvrouw met courgettebloemen of heb je ze zelf in de tuin…… knip de bloemen open en haal het stampertje er uit. Spreidt de bloemen open en leg op het eimengsel. Laat goudgeel en gaar worden in 20 minuten. Haal de fritata uit de vorm en snijd in vierkantjes. In Italië is fritata een onderdeel van de antipasta. Maar in het Nederlandse kan het ook heel goed

maandag 4 juni 2012

Una Giornata Particolare

De eerste zondag in juni is de leukste dag van het jaar. Wij kijken altijd erg uit naar de Slowfood Passeggiata in Strevi. Het wijngebied rond Strevi is bekend om zijn Passito, een zoete dessertwijn gemaakt van de Moscato druiven. De druiven worden rijp geoogst en op rekken te drogen gelegd in de zon. Hierdoor gaat ongeveer 60% van het sap verloren. Naarmate het vocht verdampt, stijgt het suikergehalte. De fermentatie van het stroperige vocht duurt soms maanden, maar levert een zoete, alcoholrijke wijn op die ook wel vino da meditazione wordt genoemd. Wijn die het verdient om met aandacht te worden gedronken. Natuurlijk maken de wijnboeren daar, ook andere wijnen, zoals de Barbera, Dolcetto, Albarossa en Chardonay. Een mooie gelegenheid om alles te proeven.


Met ons tasje om de nek en daarin een wijnglas wandelden we door de wijngaarden in dit prachtige wijngebied. Bij het eerste adresje wachtten we op de vers gebakken farinata. Met een glaasje wijn in een prachtige tuin was dat niet erg . Bij het tweede adresje werden we hartelijk verwelkomt door de eigenaar Pierre Luigi, die ons nog kende van een proeverij met gasten. Hier een keur aan anti pasti vergezeld van een heerlijk glas Albarossa. Zo volgden nog een tal van adresjes. We namen een kijkje in cantina’s en proeflokaaltjes. Iedere wijnboer deed zijn uiterste best om iets te vertellen over zijn of haar wijnhuis. Overal kregen we uitnodigingen om met gasten te komen proeven. Met natuurlijk als doel ook iets te verkopen. We hebben leuke adresjes geselecteerd voor de liefhebbers onder de gasten. Het is altijd leuk als je wijn met een verhaal mee naar huis kunt nemen.

Naarmate de dag vorderde leken de bergjes steeds steiler te worden en de zon werd steeds warmer. 
Op het hoogste punt vleiden we ons in het pas gemaaide gras om even uit te buiken en nog eens 360 graden in de rondte kijken naar dit bijzonder mooie landschap. De berg weer af en op naar het laatste adresje en genieten van live muziek, lekkere aardbeitjes, kaas en een lekker glas bubbels. Het was weer op en top Piemonte. Wat heerlijk om dit land te wonen.

Una giornata particolare.

dinsdag 8 mei 2012

Giro d'Italia Da Solo


Het is ruim een jaar geleden (19 april 2011) dat ik op mijn blog over Jan van Kessel schreef. De man die zijn droom ging doen, zijn eigen Giro d’Italia. Hier, bij ons op Casa Vecchia, waar zijn droom drie jaar eerder een duwtje kreeg, begon hij de eerste bladzijden van zijn boek te schrijven. Misschien heb ik heel, heel even gedacht: ‘ een boek, nou dat moet ik nog zien’. Maar als je zo’n doordouwer bent en 4000km da solo fietst, dan komt zo’n boek er natuurlijk ook.


Een jaar later, vorige week dus, lag daar Da Solo, gesigneerd en wel, in de brievenbus. Wat een fantastisch leuke cover. De binnenkant van de omslag geeft nog eens goed weer wat een enorme giro Jan heeft gemaakt. Het boekje is vlot, humoristisch en met emotie geschreven door een op en top romanticus. De foto’s zijn van een minimalistische soberheid, alsof de tijd heeft stil gestaan, werkelijk prachtig.

Ook al houd je niet van fietsen…dit boekje Da Solo is alleszins de moeite van het kopen waard. Het is een boekje voor: avonturiers, mensen die ook hun eigen Giro willen maken, mensen die leuke overnachtingadresjes in heel Italië bij de hand willen hebben, mensen die een cursus Italiaans volgen (dit vanwege de handige I-N bladwijzer) en voor mensen die gewoon alleen willen blijven dromen…..

Natuurlijk schreef Jan dit boekje om zijn eigen Giro d’Italia voor het nageslacht op schrift te hebben. Maar bovenal is het geschreven in het kader van de actie Alpe d’HuZes. ‘Opgeven is geen optie’. De totale opbrengst van het boekje komt ten goede aan het KWF, kankerbestrijding. Het boekje kost 12,50 (incl. verzending). Het is te bestellen bij http://www.janvankesseldasolo.nl/

Het boekje is al aan zijn tweede druk toe. Op naar de derde druk?



dinsdag 3 april 2012

La Primavera


Het lijkt wel of het ieder jaar eerder lente wordt. Ook in Nederland.
Toen we daar een paar wekegeleden waren was het al zulk lekker weer. Eenmaal thuis in Italië leek het wel zomer, Dagen achtereen was rond de 27 graden. 

 De fruitbomen stonden uitbundig in bloei, overal wilde viooltjes, wilde primulaatjes, longkruid, wilde blauwe druifjes. Maar ook funghi. Ons bos werd zomaar druk bezocht. Toen er voor de zesde maal een mannetje door het bos struinde heb ik hem opgewacht. Wat groeide er in ons bos dat iedereen zo graag wilde hebben. Morieljes!!! De voorjaarspaddenstoel. Het mannetje had een halve zak vol. Erg weinig vond hij. Ik vertelde dat er al 5 anderen hem waren voor geweest. Purtropo (helaas). Hij vertelde dat hij een heleboel jaren geleden in ons bos heel veel had gevonden. Bij verkoop aan de Frutta & Verdura in Acqui Terme leverde hem dat 480 euro op. ik heb een aantekening gemaakt in de tuinagenda. Volgend jaar ga ik als eerste zoeken. Ik weet nu precies waar ik moet zijn!!

Datzelfde bos heeft afgelopen zaterdag een metamorfose ondergaan. Paolo zal al 3 jaar komen helpen om het bos uit te dunnen. Zaterdag de laatste dag, dat er gezaagd mocht worden, was het zover. Je mag van november tot april bomen omzagen. Je moet dat dan wel melden bij de Forestale. Mama van Paolo zou dat doen, maar was het vergeten. Als we daar maar geen gedoe mee krijgen!

Ik heb haar tegen lunchtijd opgehaald. Wat ik al verwachtte gebeurde. Ze nam de leiding bij het zagen op zich. Na de lunch zag ik lief aan zijn tukje denken. Maar niets daarvan, Paolo ging weer vrolijk verder. Ron hielp ook mee. Hij is twee maanden bij ons om aan zijn boek te werken. Hij vond het lekker om wat lichamelijke arbeid te verrichten. Wat een hout. Alles werd keurig gesorteerd op dikte. Sommige takken verdwenen in de hakselaar, andere takken op een bescheiden vuur. Het gevolg van de zaagklus is dat we volgend winter een hele poos kunnen stoken van het omgezaagde bomen. Het bos is nu ruim en licht, zodat de er weer licht bij de bomen kan komen. Waardoor gezonde bomen beter kunnen groeien. Ik denk dat ik nog wel weken bezig zal zijn met het harken en verbranden van takken. Maar dat is heerlijk werk.

We hebben de afgelopen dagen nog een torenhoog probleem gehad. Vanmiddag kwam dat tot een goed eind. Van vrienden kregen we een betonnen wijnvat. Met een heftruck werd dat ding achter in onze bus gezet. We kwamen het pad bijna niet omhoog en naar huis ging het in slakkengangetje. Zo’n vat weegt honderden kilo’s. Lief heeft het idee opgevat om van zo’n vat een pizzaoven te maken. Ik zie het al helemaal voor me hoe dat zou moeten worden……… Eenmaal thuis bedachten we dat wij natuurlijk geen heftruck hebben. Je kunt niet alles hebben. Dat we met het ding in de auto niet meer konden auto rijden was wel duidelijk. Gelukkig kunnen we in geval van problemen dan Ron er weer even bij halen. Dikke steigerplanken werden als een soort glijbaan neer gelegd, het gevaarte werd met een touw aangetrokken en het viel op de planken en gleed naar beneden. Ik weet niet of ik het me verbeeldde maar de auto kwam met de voorwielen heel even van de grond. En nu ligt het vat op zijn zij in het gras. Hoe het nu op de goede plek komt? Gaan we weer drie dagen over nadenken. Hoe het uiteindelijk een werkende pizzaoven gaat worden???? Daar komt zeker een vervolg blog op. Voorlopig gaan we het doen met de pizza’s van Pro Loco…….


zaterdag 11 februari 2012

Che una fortuna

                                                                                                                     


                                                                                                                       
Het is afzien als het 48 uur sneeuwt en er een pak sneeuw ligt van een meter.

Maar wat een geluk als lief een gangenstelsel heeft gegraven rondom het huis.

Het is afzien om op zondag acht uren zonder stroom te zitten.

Maar wat een geluk als ’s avonds het licht weer aan springt.

Het is afzien in de ijskoude slaapkamer.

Maar wat een geluk als lief het bed heeft voorverwarmd en me de hele nacht warm houdt.

Het is afzien ’s morgens bij het opstaan.

Maar wat een geluk als ik in de kamer kom en lief heeft het houtvuur al weer flink branden.

Het is afzien als er bijna niets meer in huis is en de auto wil niet starten omdat de diesel is bevroren.

Maar wat een geluk als lief na 3 dagen de auto weer aan de praat krijgt.

Ik geef het toe! Een vrouw in Piëmonte heeft onder barre winterse omstandigheden een stoere man nodig. Ik heb hem…mijn Man of all Seasons.


dinsdag 24 januari 2012

Antiek & Lambiek

Wat zou een top drie kunnen zijn voor mannenhobby’s? Ik denk zomaar voetbal, auto’s en vrouwen? Vrouwen vindt mijn lief natuurlijk leuk, maar het is geen hobby, gelukkig. Van auto’s en voetbal gaat zijn hart ook niet sneller kloppen. Grappa stoken en alles wat daar mee te maken heeft kun je toch wel zijn passionele hobby noemen. Zo brachten we vorige week een bezoekje aan een winkeltje met prachtige koperen potten en pannen. Mijn ogen vonden ogenblikkelijk een prachtige risottopan en een sauspannetje. Koper geleidt de warmte optimaal. Zulke pannen…. daar droomt iedere ‘kok’ van. Helaas een andere keer. Vandaag was het lief zijn feestje. Allereerst was daar zijn tafellambiek. Gasten let op. Deze zomer kan het gebeuren dat aan het einde van de table d’hôte Harrie aan tafel il digestivo gaat stoken van de overgebleven wijn. Móet er natuurlijk wel iets over blijven! Verder heeft lief een au bain Maria lambiek aangeschaft. Hierin kun je uiteraard grappa stoken van de druivenschilletjes. Maar je kunt er ook vruchten van het seizoen in stoken. Al met al kostte het wat. Maar altijd nog vele malen goedkoper dan vrouwen, auto’s of een VIP seizoenkaart van AZ. Zo denk ik dan maar weer. We namen een kijkje in het fabriekje, waar vader en zonen aan het werk waren. We kregen te zien hoe een kannetje werd gedreven. Mannen met heel veel liefde voor het vak. Ik vroeg naar het vertinnen van de koperen pannen. Dan moesten we mee komen naar buiten. Aan de overkant naast het kippenhok stond een afdakje met een oude tafel en wat gereedschappen en een gasfles. Met een bepaalde tederheid werd de binnenkant van een pannetje heel vakkundig voorzien van een beschermende tinlaag. Het was een interessant uitstapje. Wat fantastisch dat drie families kunnen leven van zo’n prachtig klein ambachtelijk bedrijfje.
Lief heeft nu een leuke site gemaakt met alles over wijndingen. Kijk op de site:



zondag 1 januari 2012

La notte di Capodanno.

Zesenvijftig oudejaarsavonden….waarvan er vijftig bewust meegemaakt…waarvan de meeste thuis doorgebracht bij de kachel…… In mijn kindertijd was het hoogtepunt van de avond sterretjes aansteken met mijn vriendinnetje van de overkant. Om 24 uur kregen we altijd een augurk omwikkeld met boterhamworst. De symboliek hiervan is me nog steeds niet duidelijk. Zal wel een oude Friese gewoonte zijn geweest. Vorig jaar zaten we bij de Milanese buren aan de zampone en lenticchie (vette gevulde varkenspoot met linzen), symbool voor financiële rijkdom. Het is wat betreft de financiële rijkdom niks geworden het afgelopen jaar. Na een overvloedige maaltijd was er om twaalf uur geen ruimte meer voor de zampone en lenticchie. Gelukkig geven wij meer om een ander soort rijkdom. Rijkdom van vrijheid.  Vrienden kwamen met het idee om oudejaarsavond te vieren op het strand, aan de Middellandse zee. Gisteravond tegen negenen waren we op het strand bij Albissola. De auto’s uitladen was nog een hele klus. Vriend Toin, een echte padvinder had in een zucht  een mooi vuur gemaakt. De warmte was meteen voelbaar.Boven het vuur kwam een ijzeren pot aan een driepoot te hangen.
 Behendig hakte hij groenten en aardappelen, wat stukje wildzwijnen vlees van de jagers uit Serole er bij en al snel snoven we heerlijke geuren op. De glühwein was ook heerlijk. Terwijl we wachtten op het stoofpotje waren er lekkere kaasje en brood en roosterden we in het vuur worstjes. Het was een goed moment om het leven eens door te nemen en  de verwachtingen voor het nieuwe jaar te bespreken. Op de achtergrond de nimmer stoppende golfslag. Nu had geen van ons tijd bij zich. Daar doen we niet aan. Zouden we het in de gaten hebben als het 24 uur wordt? Ja, we dachten van wel toen er een mooi vuurwerk los barste. De beste wensen, oliebollen warmen in het vuur en roze bubbels. We waren te vroeg bleek. Want toen het echt twaalf uur was loeiden alle sirenes van politie, brandweer, ambulances en was er nog meer spectaculair vuurwerk. Wil het geknal in Nederland tot in de volgende ochtend doorgaan, hier was alles vijf over twaalf stil! Vriendin Resie zette nog koffie en had torrone (Italiaanse harde nogat) en lekkere banaan met chocola in folie voor in het vuur in het vuur. Wat zaten we toch heerlijk bij het vuur. Later rolden we  onze slaapzakken uit en probeerden te slapen. De ondergrond was hard. Maar door te visualiseren dat ik op een heerlijke zachte matras lag viel ik toch in slaap. Bij het ochtendgloren hebben we ons kampement weer opgebroken. Thuis hebben we nog een paar uurtjes geslapen. We wensen iedereen een inspirerend Nieuwjaar toe. Ik zal dit jaar nog vaak terug denken aan deze mooie start van 2012, aan de Middellandse zee. Buon Anno!