zaterdag 20 november 2010

Xanti

Een week lang hebben lief en ik ons in het hectische Nederland gestort. Telkens weer verbazen we ons aan de overvloed aan winkels en spullen. Natuurlijk heb ik genoten van alle leuke woonwinkels in Alkmaar en liep ik te ‘kwijlen’ bij Intratuin. Maar het leven is rustiger  en overzichtelijker zonder al die spullen. Het was een gezellig weekje, heerlijk om dochters, schoonzonen, ouders, familie, vrienden en vriendinnen weer te zien.  We zullen altijd mensen tekort doen, maar dat gaat niet eenmaal zo.  In het voorjaar doen we weer en ander rondje. En ja het is heerlijk om weer thuis te zijn. Helaas werd thuiskomst erg verdrietig. Maandagmorgen stonden we op het punt om ons hondje Xanti op te halen bij Paolo en zijn mama, toen Paolo belde met het droeve bericht dat Xanti bij hen was overleden. Het ging de laatste tijd niet zo goed met Xanti. Ze viel steeds om of zakte door haar pootjes. Ook had ze het af en toe benauwd. Haar longetjes? Lief zei vaak dat hij er en hard hoofd in had of ze de winter door zou komen. Ik dacht ach dat valt wel mee. Verdringing? Ze had ook goede dagen. Maar veertien en een half is wel een hele leeftijd voor zo’n klein hondje.  Bij ons vertrouwde oppasadres stopte Xanti met eten en is ze, omringd door twee mensen die erg dol op haar waren, aan het eind van de week in haar slaap overleden.  In de miezerige regen hebben we haar, gehuld in een rode sjaal met witte noppen begraven.  Xanti was pas nog naar de kapper geweest en lief zei: ‘ Ze is als een dame gestorven’. Huilend stonden we daar in het goudgele tammekastanje bos. Onze tranen vermengden zich met de regen. Er zijn mensen die misschien denken: ‘het is maar een hond’. Ik zal dat ooit ook wel eens gedacht hebben. Maar we missen haar zo. Nooit meer zal ze bij de gasten langs gaan voor iets lekkers. Nooit meer zal ze ergens gezellig aan iemands voeten liggen. Nooit meer al ze me komen halen bij het zwembad, of een tikje met haar pootje geven om te laten weten dat het etenstijd is. Nooit meer zal ze ‘op jacht’ gaan, dat wil zeggen al snuffelend lekker sporen volgen op het terrein. Lieve Xanti , nooit meer……….