donderdag 13 oktober 2011

La Confessione.

Niets hebben we gedaan, helemaal niets, geen museum, geen kerk……Op ons ‘personeelsuitje’ hebben we enkel en alleen gekeken en genoten. Aan het strand met onze geïmproviseerde camperbus. Of met een goed gevulde picknickmand, op een kleedje, lief met zijn hoofd in mijn schoot. Om ons heen olijfbomen en zicht op Castel del Monte.
Ik volg met mijn vingers de lieve lijnen van zijn gezicht. De lucht is blauw, de zon schijnt, zomaar een donderdag in Oktober in de Abruzzen.
Lief: ‘Wat zou jij ons je vorig leven gedaan hebben op een donderdag in Oktober?’

Ik:’ Mmmmmm werken. Meestal een lange dag op donderdag met een klas die de dag ook lang genoeg vond. Snel naar huis, eten alvast voorbereiden. Hopen dat jij op tijd thuis zou zijn. Zodat ik op tijd naar de stad kon met dochters’.


Lief:’ Ja zoiets en dan kwam jij om half tien thuis’.

Ik:’ Lag jij op de bank te slapen met de afstandsbediening in je hand. Werd je wakker van de deur’.

Lief:’ En dan vroeg ik hoe het was en of je nog iets had gekocht. Meestal was het gezellig en had je niets gekocht’.

Ik:’ Ja, zoiets’.
Meestal stopte ik mijn aanwinst vlug in de kast. Want hij hoeft niet alles te weten…..
Als ik denk dat daarmee de kous af is heb ik het helemaal mis!

Lief: ‘ Een paar weken later vroeg ik dan of je iets nieuws aan had. Nee dat stelletje had je al lang…….. ‘

Hij wist het, heeft het altijd geweten en er nooit iets van gezegd. Misschien een binnenpretje gehad. Ik kijk naar het gezicht in mijn schoot. Lief is met een glimlach in slaap gevallen. Ik druk een kus op zijn hoofd. Zomaar een donderdag onder een olijfboom. Hoe simpel kan geluk zijn? En ja, waar kan je beter in slaap vallen? Op de bank voor de tv? Of onder een olijfboom?