Gino

Als je 76 bent en nog een nieuwe wijngaard van 300 stokken aanlegt. Met de wetenschap dat je 80 zult zijn als je van de opbrengst eindelijk wijn kunt maken. Als je dan ook nog eens voor die extra wijnopslag een stuk aan je huis gaat bouwen, dan moet je toch wel heel optimistisch van aard zijn en veel vertrouwen hebben in  de toekomst.

Ik heb het over Gino, bij ons boven op de berg. Vorige zomer zag het er somber uit. Gino kwam de hele zomer niet naar zijn tweede huis. Hij was ernstig ziek. Zijn drie jaar oude wijngaard lag er verslagen bij. De druivenranken woekerden tussen het onkruid, de betonpalen hingen scheef en de vogelverschrikjurk van zijn vrouw was op de grond gewaaid. Als ik eens iemand naar Gino vroeg, werd het hoofd geschud. Zouden we Gino ooit nog terug zien? Die zomer dus niet meer.

Een paar dagen geleden stond hij opeens weer voor onze deur. Bruin, mooi in de kleren, bruisend van energie. Of mijn lief al rame sulfatico op de druiven had gespoten? Euh nee. Gino had een heleboel aangemaakt, we konden wel wat komen halen. Nu was mij ter ore gekomen dat Gino de sleutel heeft van het 17^e eeuwse kerkje waar wij, maar ook onze gasten, vaak langs lopen. Schoonzusje was er en is dol op kerkjes.  Dus ik zag mijn kans schoon. Een afspraak was gauw gemaakt. We spraken af bij het huis van Roberto. Ik ken maar één Roberto, Roberto T, maar Gino stond bij het huis van Roberto L bleek later. Na wat heen en weer geloop vonden we elkaar eindelijk en gingen we naar het kerkje. Het was even wrikken en morren met de 25 cm lange sleutel om de deur open te krijgen

Verrassend om opeens in het niet meer gebruikte, lichtblauw geschilderde kerkje te staan, spinnenwebben uit het gezicht vegend. Wie zaten hier allemaal in de 17^e eeuw? Hoe kwamen ze hier? Hoe kwam de pastoor hier? Waar woonde hij? Wat voor kleding hadden de mensen aan? Wat deden ze na de mis? Wat een sfeertje. Achter in de kerk, achter glas een beeld van de heilige Antonius met varken. Beschermheilige van alle dieren en in het bijzonder van het varken.
Het altaar met nog een prachtig intact kruis.
De sleutel van het tabernakel  doet het nog en er in staat, alsof het net is gepoetst een water- en wijn stelletje.  Er staat ook een kaars. Zou Gino hier zijn eigen misje houden? In een oude kast vinden we een monstrans van hout. 250 jaar oud volgens Gino. We worden er stil van. Kon dit kerkje maar praten……

Gino vraagt of we het huis waar hij is geboren, vlak bij het kerkje, ook willen zien. Graag. De deur wordt weer op slot gedraaid en we lopen naar het huis. We zien het bed waarin hij is geboren. De gedachte vind ik een beetje bizar als ik kijk naar het opgemaakte bed. De ene helft van het huis is van hem en de andere helft van zijn zus. Zus houdt nog steeds het huis schoon. Waarvoor? Uit respect voor de overleden ouders?

We besluiten de middag met een Spumante en Panetone bij Gino thuis. Boven in de mooie kamer in plaats van in de keuken. Na de Spumante gaan we de rame sulfatico halen. De voorraad staat in het huisje met de waterput bij het nieuwe wijngaardje. Enthousiast krijgen we nog een rondleiding en leren we het verschil in bladvorm en kleur van de verschillende druivensoorten. De wijngaard ligt er weer keurig verzorgd bij. O, wat zijn lief en ik blij! Onze Gino is back. We hopen nog lang te mogen genieten van hem en zijn kennis. Hij is ons grote voorbeeld van oud worden en niet achter de geraniums zitten!

Zeg wat je denkt, doe wat je droomt!

Drie jaar geleden zat hij bij ons aan tafel. Hij had een droom! Een droom om nog eens zijn eigen giro d’Italia te fietsen. Nu horen we iedere zomer veel gasten vertellen over hun ultieme droom. En zeg nu zelf wat is er heerlijker en veiliger dan dromen? Wij wilden wel ons steentje bijdragen aan de droom van deze man, Jan van Kessel uit Tilburg. We gaven hem een voucher met het motto ‘Zeg wat je denkt en doe wat je droomt’, goed voor een overnachting, vol pension. Dat dit gebaar zoveel impact zou hebben konden we niet bevroeden. In Maart kregen we een mail in het Italiaans van Giovanni. Het duurde heel even, maar het kwartje viel al gauw. Jan van Kessel ging zijn droom waar maken! Ondertussen had hij zich de Italiaanse taal machtig gemaakt. Heel goed!

En zo gebeurde het dat, afgelopen zondagmiddag, Jan, met een vol bepakte fiets, de voucher kwam verzilveren. Hij was vergeten de voucher mee te nemen, dat dan wel. Maar daar deden wij niet moeilijk over. Hij was gestart in Verona, had al de nodige belevenissen achter de rug. En ja als je een boek wilt schrijven, dan moet je toch regelmatig de tijd nemen om je belevenissen toe te vertrouwen aan het papier. Dus plakte Jan er nog een dagje en een nachtje aan vast. Helemaal niet zo’n gek idee om even rust te nemen. Bovendien een extra dagje Casa Vecchia was zeker geen straf. Het werd een productieve dag. ’s Avonds las Jan de eerste bladzijden van zijn boek voor. En ik moet zeggen dat hij een humoristische verteltrant heeft.  We werden deelgenoot gemaakt van zijn belevenissen en zielenroerselen.

Jan van Kessel maakt een begin met zijn boek op Casa Vecchia

Drie maanden fietsen, drie maanden zonder agenda, afspraken en verplichtingen. De enige afspraakjes zijn die met zijn vrouw Ardy. Zij zal, net als de eerste week, ook de laatste week met hem mee fietsen. Op Sicilië zullen ze ook twee weken samen fietsen.  En dat is maar goed ook. Want deze man is nog nooit langer dan twee dagen alleen geweest. Het was heel bijzonder om zo’n bijzondere gast hier te hebben. Het was dan ook met gemengde gevoelens toen we hem uitzwaaiden vanmorgen. Aan de ene kant lonkte het avontuur. Wat voor leuke mensen en Italiaanse toestanden zal hij tegen komen op zijn giro? Aan de ander kant is het ook afzien met 26 kilo bagage op je fiets, de eenzaamheid tijdens het fietsen……. Drie maanden heeft hij zich zelf gegeven om een afstand af te leggen van 4000 km.  In dit geweldige land……dat moet lukken. Wat is er mooier, dan het waar maken van een droom? Hoe klein of groot dan ook.

Che bella giornata

Wat een feest, ‘s morgens wakker worden door de rode gloed van de opkomende zon. Heerlijk weer een nieuwe dag. De eerste helft van de week zijn we goed bezig. Alle bedden in de zon, poetsen, boenen, net zo lang tot alles naar Lente ruikt.

Donderdag besluiten we dat het wel leuk moet blijven. Tijd voor een wandeling met vrienden en hun hond. Ze pikken ons ergens op en we rijden naar het station van Varazze aan de Middellandse zee. De kaartjesmeneer is erg streng. De hond mag niet mee, want de vrienden hebben geen documento mee voor de hond. Nou dan ben ik op mijn best en ga ik er helemaal voor, in mijn beste Italiaans. Het lukt en we krijgen toch een kaartje onder protest. De kaartjesmeneer zegt dat hij niet verantwoordelijk is en nergens vanaf weet…….. gelukkig geen conducteur gezien.

In Arenzano stappen we uit en beginnen aan onze wandeling via Cogoleto terug naar Varazze, over een oud spoorlijntje langs de zee. Het is prachtig. Het spoorlijntje buigt al snel af van de drukke weg. Af en toe lopen we door een tunneltje. We genieten van de bloeiende planten, cactussen, citroen- en sinaasappelbomen, de blauwe zee, de mooie huizen, de kleine strandjes. Er zitten al mensen in bikini op het strand. Het lijkt wel of iedereen vrij is vandaag. Fietsers, wandelaars, joggers, vissers, iedereen geniet!

De vrienden doen aan de lijn, dat betekent geen lunch met wijn dit keer. Uit onze rugtassen eten we een broodje en drinken thee uit de thermosfles. Ook niets mis mee. Zeker niet als je lekker in het zonnetje op het kiezelstrand zit. De hond heeft het prima naar zijn zin. Iedere keer opnieuw zwemt hij de zee in om een stok terug te brengen. We vinden op het strand prachtig hout. Gebleekt door het zout en de zon, gladgeschuurd door het zand. Hout in de meest mooie vormen waar je in de winkels spiegels en lampen van ziet. Dat kunnen wij ook. Ik houd het bescheiden, alles moet in de rugtas passen, genoeg voor een lampje. Maar vriend gaat helemaal uit zijn bol. Rugzak vol, plastic tas puilt uit. een stuk hout achter op de rugtas gebonden en een halve balk op zijn nek. En dan hebben we nog zeker 8 km te gaan. De hond is een hele intelligente hond. Hij houdt het baasje goed in de gaten, wil zelfs helpen. Als we weer een keer pauzeren sleept hij allemaal hout naar het baasje. Helaas baasje kan er niks meer bij hebben. Terug is het even zoeken naar de auto en gaat het weer op huis aan. Het was una bella giornata

La Festa delle Donne

Festa delle Donne

8 Maart is het Nationale Vrouwendag! Het klinkt mij altijd een beetje strijdbaar in de oren. Zo is het natuurlijk ooit ook begonnen. In Italië is het vooral een feestdag om de vriendschap tussen vrouwen te vieren.

Zo voelde het gister ook op La Festa delle donne in onze Pro Loco. De vrouwen verzamelen zich eerst rond de bar en de mannen doen hun schort voor en verdwijnen in de keuken of achter de bar. Mijn lief zit in de bediening. Dat is een stilzwijgende afspraak bij feesten en partijen in Pro Loco. Een klein groepje mannen, niet behorend bij de harde kern, verzamelt zich ergens in een hoekje. Om te beginnen is er dan een heftige aperitivo, waarvan ik het na één glaasje voor gezien houdt. Mijn Italiaanse vriendinnen zijn er dol op, kannen van dat spul gaan er door hen. Het is een mix van rum, campari, amaretto en prosecco.

Eenmaal aan tafel is het wachten op het lekkers dat gaat komen. Ondertussen is het een herrie van belang. Zestien Italiaanse vrouwen kunnen me toch een geluid produceren!. Ik heb mezelf niet meegerekend. Een gesprek van één op één kan ik volgen, ik kan zelfs nog wel switchen naar een ander gesprek. Maar dit…….. links van mij gaat het over een goede kwaliteit vlees en waar je dat voordelig kunt kopen. Rechts is het niet te volgen, daar zit Pia met twee wilde vriendinnen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog wel dat ze van alles tegen mijn lief zeggen als hij de bordjes uitdeelt. Maar door de herrie hoort hij het niet. De wildste hoor ik vragen of hij Engels spreekt. Het enige zinnetje wat zij kent, daar blijft het dus bij. Beter zo. Het gesprek links van me gaat over protheses. Iemand vertelt dat op het cimitero van Genova de lijken worden ontdaan van eventuele protheses, voor hergebruik. Therasita naast mij, trekt wit weg en zegt: ‘Ik voel me niet zo goed’. ‘Maar Therasita’, vraagtg een andere vrouw,’heb jij dan een prothese?’ Ja dus. Een nieuwe heup. In Genova laten doen. Gieren natuurlijk, wat een decibellen.

Natuurlijk krijgen alle vrouwen, net als vorig jaar, een takje mimosa, met een mooie strikje van gele tule er omheen. Mimosa is het symbool van de vrouw en staat voor vitaliteit en vreugde. Ook il primo is geel, saffraanrisotto met gamba’s. Tussen de gangen door eten de mannen ook mee. Zij zitten voorbij het bordje Riservato al Personale di Servizio. Renzo houdt traditiegetrouw weer een toespraak over de vrouw, Ferutio vertelt een mop waarvan de essentie mij ontgaat. In beide gevallen wordt er dan doorheen geroepen en gelachen……..moeilijk te volgen.

Lief had het natuurlijk heel druk. Maar ik heb zitten genieten en voelde me er weer helemaal bij horen. Voor alle zussen, schoonzussen en vriendinnen……. Ik wens jullie 8 maart una buona festa e tanti auguri.

 

Il Tempo

Mijn oudste vriendinnetje ken ik al vanaf mijn vierde. We waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Sinds kort hebben we via de mail weer contact. We vragen elkaar honderd uit. Zo vroeg ze me laatst wat ik nou het meest van Italië mis als ik in Nederland ben. Ik vond dat een interessante vraag. Dat is een hele andere vraag dan: ‘Wat mis je het meest van Nederland’. Waarop ik meestal een cliché antwoord geef: ‘Hagelslag en de HEMA’. Over de vraag van vriendin moet ik heel lang nadenken. Er moet toch iets zijn wat ik hier heb gevonden en dat ik, als ik in Nederland ben, mis. Het antwoord kwam eigenlijk vanzelf toen ik naar lief stond te kijken, terwijl hij de druiven snoeide. 

Het enige geluid was dat van de snoeischaar, de vogeltjes, een kabbelend stroompje……. Ik keek naar de lieve ontspannen lijnen in zijn gezicht, naar zijn glimlach, naar zijn zilvergrijze haren, die waren ontsnapt aan zijn paarden-staartje en die schitterden in het zonlicht.

Ik raapte wat druivenranken op en vlocht er een krans van. Gewoon daar op die plek, op dat moment en ik glimlachte ook. Ik wist het antwoord: ‘Tijd’. Het is tijd wat ik mis als ik in Nederland ben. 

Dat was in mijn vorig leven al zo. Altijd haast, altijd teveel dingen op een dag willen, overal bij willen zijn. Spijt hebben van een keer uitslapen omdat je dan de hele dag weer achter loopt. En het is nog steeds zo als ik weer in Nederland ben. Misschien is het er ook niet zo het land voor, voor Tijd. 

Tijd is toch het grootste cadeau, bedacht ik daar bij de druiven. En zeg nou zelf wie heeft op een doordeweekse dag tijd genomen om lief aandachtig te bekijken terwijl hij druiven aan het snoeien was? Leven met tijd, één dag tegelijk.

Un deliziose dolce

Stel je voor je hebt niks in huis, nou ja bijna niks, en je wilt toch snel, eens een keertje niet slow, maar gewoon snel een verrukkelijk toetje maken. Vorige week, na de pastaproeverij maakten vriendin en ik dit deliziose dolce. De ingrediënten heb je meestal wel in huis en het recept is simpel. Het resultaat is evenals de smaak verbluffend. We dachten even dat er een fout in het recept stond. Komt dit wel goed? Geen boter? Geen bakmeel?. Het kwam goed, met het recept uit het prachtige boek Vegeterranean, waarover ik  al eerder schreef.

Verwarm de oven voor op 175 graden. Zet een bakblik met en beboterd stuk bakpapier klaar en leg een stuk plastic folie klaar.

Klop 350 ml slagroom stijf met gezeefde poedersuiker naar smaak en zet in de koelkast.

Splits vier eieren. Klop het eigeel romig met 5 eetlepels suiker en klop er daarna 4 eetlepels gezeefde cacao door.

Klop de eiwitten in een vetvrije kom met een snufje zout stijf. Als je de kom op de kop houd mag het eiwit niet meer lopen.

Spatel de eiwitten voorzichtig en in zo weinig mogelijk slagen door het chocolade mengsel en stort op het bakblik. Smeer uit tot een rechthoekige dunne lap en schuif in het midden van de voorverwarmde oven gedurende 7- 10 minuten. Haal de bakplaat uit de oven en laat de chocoladebodem afkoelen. Steek hem daarna voorzichtig los, maar laat nog wel liggen.

Smeer de slagroom over de afgekoelde bodem en rol het geheel voorzichtig, maar stevig op. Leg de rol op het plastic folie en draai het folie om de rol. Leg in de koelkast om op te stijven 1a 2 uur.

Haal voor gebruik de rol uit het folie, snijd de uiteinden eraf en snijd plakken van minimaal 3 cm dik.

Leg op ieder bordje een plak en bestrooi het bordje met cacao en poedersuiker en leg er eventueel wat framboosjes bij.

Ons testpanel viel helemaal stil tijdens dit heerlijke, romige, hemelse toetje. Alsof er een engeltje….en zo.  Heb je nu geen zin aan om de slag te gaan en ben je wel deze zomer onze gast, dan is de kans heel groot dat dit deliziose dolce op het menu staat.

Pasta

Of ik zin had om een keertje verse pasta te maken vroeg vriendin. Ik dacht nog aan de eerste en tevens laatste keer pasta maken met lief zo’n vier jaar geleden. Waarom had ik het daarna nooit meer gemaakt? 

Ja leuk, goed idee. Ik stofte mijn pastamachientje af, poetste het op en ging boodschappen doen met vriendin. Nu hebben wij allebei meters kookboeken. Dat wil zeggen ik één meter, zij tien meter. Dit keer had ze werkelijk een schitterend kookboek mee. Vegeterranean van Alberto Musacchio en zijn vrouw Malu Smões en Antoinette Hertsenberg. Antoinette volgde bij Alberto en Malu een kookcursus in het beste vegetarische hotel ter wereld, Azienda Agrituristico Montali in Umbrie. De foto’s en recepten maken dat je acuut vegetariër wordt. 

Aan de slag dus. We maakten vier verschillende soorten pasta, twee met verschillende vulling, ronde lasagne vellen en tagliatelle. Het begin ging moeizaam. Het was een raar prutje dat uit het machientje kwam. Ik pakte mijn aantekeningen van de mama van Paolo erbij, ik maakte ze, toen mama mij een poos geleden een demonstratie pasta maken gaf. Aha het geheim zat hem in het herhaaldelijk doorkneden en door het machientje halen. Eerst een paar keer door de wijdste stand en dan een paar keer door de dunste stand.. prachtige dunne vellen pasta draaiden we. 

De hele middag waren we zoet en opgetogen dat het zo goed lukte. ’s Avonds schoof ons testpanel, lees onze geliefden aan tafel. Er werd geproefd en geanalyseerd als echte Italianen. Inmiddels hebben we de recepten wat bijgeschaafd en liggen ze klaar voor de table d’hôtes van het nieuwe seizoen. Het zou zo maar kunnen dat onze gasten deze zomer zelf kunnen proeven van verrukkelijke verse pasta. 

Het hemelse toetje dat we maakten........... daarover meer in de volgende blog.