vrijdag 16 september 2011

La Vendemmia

Wij zijn weer in een sleur terecht gekomen. En dat wilden we toch juist niet meer??? Gelukkig bestaat er ook een heerlijke sleur. De sleur van druiven plukken. De vendemmia is weer begonnen bij Paolo. De eerste dagen vallen zwaar. Staand op hellend terrein in de brandende zon. Gelukkig zijn we rustig begonnen. Mijn lief in de cantina, waar de druiven mysterieus borrelen in het vat. Ik binnen bij mama, kijkend hoe ze salsa verde maakt. Ik heb het ook al eens gemaakt. maar dit ziet er toch heel anders uit. Mama kletst me de oren van het hoofd en tegelijkertijd kan ze ook nog al schreeuwend een gesprek voeren met Paolo die beneden in de cantina is. Ik moet heel alert blijven, want ondertussen kan ze me plotsklaps een vraag stelen en dan moet ik wel weten waar het over gaat. Dit is heel goed voor mijn Italiaans.

Klokslag 12 uur, mezzogiorno, is het eten klaar. Anti pasti, tomaat met salsa verde, peperoni met acciughe (ansjovis) en salami. Daarna verse pasta. Hele dunne sliertjes. Anders lust Paolo het niet. Van de wijn neem ik een half glaasje, ik moet nog werken! Na het eten stelt mama voor dat lief en ik een dutje doen in de poltrone in la salla. Niks er van we gaan aan de slag. Elio en Nicola komen wat later ook helpen. Petje af voor deze 70+ers. Want het is toch heet.

De lucht is strak blauw, er is geen zuchtje wind…… Alleen het geluid van ritselende bladeren, knip, het schaartje en plof, de tros in de mand. Als een soort mantra. Mantra komt van manaseh (geest) en tra(bevrijding). Het klopt helemaal. Het is heerlijk, het is verslavend, het is een heerlijke vorm van sleur. Er is niets meer in mijn hoofd. Alleen mijn ademhaling, mijn hartslag.
Het lijkt wel of iedere dag begint met een kookles. Want de volgende dag mag ik toe zien hoe mama gnocchi maakt, terwijl Harrie en Paolo weer beneden in de cantina met de wijn bezig zijn. Een half uurtje werk die verse gnocchi. En lekker!!! Het recept komt in de volgende blog. Na het eten mogen we pas om half drie beginnen. Het is echt veel te heet. Maar dan gaat het ook weer stug door tot 19.00 uur. Mama heeft ondertussen een wagenwiel taart (crostata) gemaakt. ‘Nee’, zeggen tegen een tweede stuk is niet van toepassing. Het enige voordeel is dat we thuis niet meer hoeven te eten. Verder maak ik me lijntechnisch geen zorgen want er zijn deze dag genoeg calorieën verbrand. Lichamelijk heel erg moe en met een leeg hoofd vallen we die avond al vroeg in diepe slaap, onze ziel gereinigd van stoffelijke besmetting. Voor zo lang het duurt natuurlijk.

Geen opmerkingen: