vrijdag 11 november 2011

Gattini

In mijn jeugd was ik bang voor onze ziekelijke, oude buurvrouw, evenals voor haar sluipende kat Gijsje. Toen de buurvrouw overleed en ik op school leerde over reïncarnatie zag ik toch duidelijk trekken van buurvrouw in Gijsje. Vanaf dat moment fluisterde ik wel eens iets aardigs tegen de kat. Uit angst? Bijgeloof?
Ook later bleek dat er tussen mij en katten niets was. Of juist wel? Werd ik ergens alleen in een kamer gelaten, zat er steevast één of ander mormel van een beest op de leuning van de bank naar me te loeren. Zat ik met dertig mensen en een kat in één ruimte, sprong zo’n beest uitgerekend bij mij op schoot.
Na vijf jaar begin ik een beetje te wennen aan de katten van dochter en schoonzoon. Zit ik zelfs wel eens op de bank gedachteloos zo’n beest te aaien.
En toen hoorde ik mezelf, in augustus op een feestje bij vrienden, zeggen: ‘Ik wil er ook wel twee’. Ja heus, twee jonge katjes uit een nestje. Lief vond het ook een goed idee, twee muizenvangers op het terrein. We hebben geen muizen. Maar die komen vanzelf wel als je katten hebt……

Wat voelde ik me slecht. Het was mijn schuld dat Fuoco en Terra na twee dagen al zoek waren aan het einde van de dag. We hebben in de regen,, tot het donker werd gezocht, geroepen, gerammeld met de brokjes. ‘Een vos,’ zeiden we. 'Twee tegelijk? Dat kan toch niet’. We waren in mineur. De gedachte alleen al dat mijn vriendin me zou vermoorden als ze zou horen dat ik niet goed op haar lievelingetjes had gepast. Dat ik hen na twee dagen al aan de vos had gevoerd…… Om 22 uur kwamen ze te voorschijn, geeuwend en zich uitrekkend van de slaap om iets te gaan eten. Broertje en zusje hadden al vroeg hun slaapplekje op zolder opgezocht. Ze moeten goed moe zijn geweest van alle indrukken bij de nieuwe baasjes, dat ze ons geroep niet hebben gehoord. O wat waren we blij!!!
Van ons voornemen om de katjes niet in huis te laten is niets terecht gekomen. Gister heeft Terra het staartje van een muis afgebeten. Van de computermuis wel te verstaan. Daar moeten we dan erg om lachen. Helemaal fout natuurlijk.
O ze zijn zo grappig. Wie had dat ooit van mij gedacht???

Voor alle fans die benieuwd waren naar het noodweer in Noord Italië: Hier viel het mee. Het heeft wel angstaanjagend gehoosd, gedonderd en gebliksemd. Het omgeploegde terrein van de buurman lag zondagochtend voor een deel op de weg en verstopte onze greppels en goten. Lief is dagen in de regen bezig geweest om alles weer open te krijgen. Het kleine riviertje de Visone is een kolkende massa geweest. Het water heeft bomen met wortel en al meegesleurd.
Gelukkig is het nu weer mooi rustig herfstweer en genieten we van de enorme kleurenpracht in de natuur.