Che bella giornata

Wat een feest, ‘s morgens wakker worden door de rode gloed van de opkomende zon. Heerlijk weer een nieuwe dag. De eerste helft van de week zijn we goed bezig. Alle bedden in de zon, poetsen, boenen, net zo lang tot alles naar Lente ruikt.

Donderdag besluiten we dat het wel leuk moet blijven. Tijd voor een wandeling met vrienden en hun hond. Ze pikken ons ergens op en we rijden naar het station van Varazze aan de Middellandse zee. De kaartjesmeneer is erg streng. De hond mag niet mee, want de vrienden hebben geen documento mee voor de hond. Nou dan ben ik op mijn best en ga ik er helemaal voor, in mijn beste Italiaans. Het lukt en we krijgen toch een kaartje onder protest. De kaartjesmeneer zegt dat hij niet verantwoordelijk is en nergens vanaf weet…….. gelukkig geen conducteur gezien.

In Arenzano stappen we uit en beginnen aan onze wandeling via Cogoleto terug naar Varazze, over een oud spoorlijntje langs de zee. Het is prachtig. Het spoorlijntje buigt al snel af van de drukke weg. Af en toe lopen we door een tunneltje. We genieten van de bloeiende planten, cactussen, citroen- en sinaasappelbomen, de blauwe zee, de mooie huizen, de kleine strandjes. Er zitten al mensen in bikini op het strand. Het lijkt wel of iedereen vrij is vandaag. Fietsers, wandelaars, joggers, vissers, iedereen geniet!

De vrienden doen aan de lijn, dat betekent geen lunch met wijn dit keer. Uit onze rugtassen eten we een broodje en drinken thee uit de thermosfles. Ook niets mis mee. Zeker niet als je lekker in het zonnetje op het kiezelstrand zit. De hond heeft het prima naar zijn zin. Iedere keer opnieuw zwemt hij de zee in om een stok terug te brengen. We vinden op het strand prachtig hout. Gebleekt door het zout en de zon, gladgeschuurd door het zand. Hout in de meest mooie vormen waar je in de winkels spiegels en lampen van ziet. Dat kunnen wij ook. Ik houd het bescheiden, alles moet in de rugtas passen, genoeg voor een lampje. Maar vriend gaat helemaal uit zijn bol. Rugzak vol, plastic tas puilt uit. een stuk hout achter op de rugtas gebonden en een halve balk op zijn nek. En dan hebben we nog zeker 8 km te gaan. De hond is een hele intelligente hond. Hij houdt het baasje goed in de gaten, wil zelfs helpen. Als we weer een keer pauzeren sleept hij allemaal hout naar het baasje. Helaas baasje kan er niks meer bij hebben. Terug is het even zoeken naar de auto en gaat het weer op huis aan. Het was una bella giornata

La Festa delle Donne

Festa delle Donne

8 Maart is het Nationale Vrouwendag! Het klinkt mij altijd een beetje strijdbaar in de oren. Zo is het natuurlijk ooit ook begonnen. In Italië is het vooral een feestdag om de vriendschap tussen vrouwen te vieren.

Zo voelde het gister ook op La Festa delle donne in onze Pro Loco. De vrouwen verzamelen zich eerst rond de bar en de mannen doen hun schort voor en verdwijnen in de keuken of achter de bar. Mijn lief zit in de bediening. Dat is een stilzwijgende afspraak bij feesten en partijen in Pro Loco. Een klein groepje mannen, niet behorend bij de harde kern, verzamelt zich ergens in een hoekje. Om te beginnen is er dan een heftige aperitivo, waarvan ik het na één glaasje voor gezien houdt. Mijn Italiaanse vriendinnen zijn er dol op, kannen van dat spul gaan er door hen. Het is een mix van rum, campari, amaretto en prosecco.

Eenmaal aan tafel is het wachten op het lekkers dat gaat komen. Ondertussen is het een herrie van belang. Zestien Italiaanse vrouwen kunnen me toch een geluid produceren!. Ik heb mezelf niet meegerekend. Een gesprek van één op één kan ik volgen, ik kan zelfs nog wel switchen naar een ander gesprek. Maar dit…….. links van mij gaat het over een goede kwaliteit vlees en waar je dat voordelig kunt kopen. Rechts is het niet te volgen, daar zit Pia met twee wilde vriendinnen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog wel dat ze van alles tegen mijn lief zeggen als hij de bordjes uitdeelt. Maar door de herrie hoort hij het niet. De wildste hoor ik vragen of hij Engels spreekt. Het enige zinnetje wat zij kent, daar blijft het dus bij. Beter zo. Het gesprek links van me gaat over protheses. Iemand vertelt dat op het cimitero van Genova de lijken worden ontdaan van eventuele protheses, voor hergebruik. Therasita naast mij, trekt wit weg en zegt: ‘Ik voel me niet zo goed’. ‘Maar Therasita’, vraagtg een andere vrouw,’heb jij dan een prothese?’ Ja dus. Een nieuwe heup. In Genova laten doen. Gieren natuurlijk, wat een decibellen.

Natuurlijk krijgen alle vrouwen, net als vorig jaar, een takje mimosa, met een mooie strikje van gele tule er omheen. Mimosa is het symbool van de vrouw en staat voor vitaliteit en vreugde. Ook il primo is geel, saffraanrisotto met gamba’s. Tussen de gangen door eten de mannen ook mee. Zij zitten voorbij het bordje Riservato al Personale di Servizio. Renzo houdt traditiegetrouw weer een toespraak over de vrouw, Ferutio vertelt een mop waarvan de essentie mij ontgaat. In beide gevallen wordt er dan doorheen geroepen en gelachen……..moeilijk te volgen.

Lief had het natuurlijk heel druk. Maar ik heb zitten genieten en voelde me er weer helemaal bij horen. Voor alle zussen, schoonzussen en vriendinnen……. Ik wens jullie 8 maart una buona festa e tanti auguri.