dinsdag 8 juni 2010

Survival.

Vaak ben ik met leerlingen van 4 Havo en 5 VWO mee geweest op survivaltocht in de Ardennen. Dat was best pittig. Maar een survival in Italia, dat is pas afzien. De eerste zondag van Juni is in de omgeving van Strevi een slow-food passeggiata (wandeling). Dwars door de wijngaarden van Azienda naar Azienda.
We parkeren onze auto om 12.00 uur, achteraan in rij langs de weg.
We kopen een bonnenkaart met route en we krijgen een zakje om onze nek met hierin een prachtig wijnglas. Het is windstil en zomers warm. Bij het eerste adresje krijgen we anti pasti en ons eerste glaasje chardonay wijn. De wijnboer is zo enthousiast, hij zet de fles bij ons op tafel. Verleidelijk, maar we hebben nog zes adresjes te gaan. Het tweede adres is ook weer zo’n idyllische plek met mooie bloemen en leuke zitjes. In een schuurtje wordt in een houtoven farinata gemaakt. Slow food, het duurt dus even. Farinata is een soort pannenkoek van een beslag van doperwtjes meel en water, gebakken in olijfolie met rozemarijn. Het wordt geserveerd met peper en een stuk smeltende gorgonzola en natuurlijk een glas Barbera wijn. Daarna weer op pad op naar het volgende adres, o wat loop ik te genieten tussen de wijngaarden met aan het begin van iedere rij uitbundig bloeiende rozen. De klaprozen, het koolzaad en de paarse Vogelwikke. Op het volgende adresje doe ik mijn best mijn Italiaans, maar toch wordt er iemand opgetrommeld die Engels spreekt. We krijgen hier vreselijk lekkere hapjes. Terwijl we zitten te eten wordt ons ook nog een chocolade toetje gebracht en een schoteltje crostato (soort vruchtentaart). Daarna worden we begeleid naar een klein schattig wijnkeldertje. De charmante, enthousiaste wijnboer heeft een bijzondere wijn gecreëerd door de Barbera-, Nebbiolo- en de Shiraz druif te mixen. Ook zijn Nebbiolo is verrukkelijk.
En verder gaan we weer met onze overlevingstocht. Het begint voor mij nu een slow passeggiata te worden. De wijn is me goed in de benen gezakt
Als we een aardig eindje de volgende heuvel zijn opgelopen bedenk ik me opeens dat ik mijn wijnglas heb laten staan in het wijnkeldertje. Dat Harrie zijn bonnenkaart kwijt is, is vervelend. Toch doet niemand er moeilijk over, maar om nou zonder wijnglas aan te komen zetten. Dus de heuvel af om het glas op te halen.
Op de volgende Azienda hebben ze gegrild vlees. Er is een meterslange bbq. Het vuur ligt gewoon op de grond en wordt brandend gehouden met grote scheppen gloeiend hout van een vuurberg. Een warme klus. In een emmer met olie citroensap en wijn staat een bezem gemaakt van takken rozemarijn om het vlees te bestrijken.
In Cà du Ruja geef ik het op. Voor mij even geen ravioli. Lief gaat nog steeds door.
We zitten heerlijk en hebben een schitterend uitzicht. Bij Bagnario ga ik weer helemaal los. Gefrituurde groenten, wat een zaligheid. We proeven een 5 jaar oude Passito. Een wijn waardoor Strevi bekend is.
Ons pad vervolgt zich dwars tussen de druivenstruiken naar de top. Daar laat ik me vallen in het pasgemaaide hooi. Het ruikt naar de zomer. Ik krijg nostalgische herinneringen aan de zomers uit mijn jeugd. Dan gaat het bergafwaarts naar het laatste adresje. De live muziek komt ons door de wijngaarden tegemoet. Iets van Simon en Garfunkel. Ik ga nog sentimenteel worden.
We lopen langs een familie. Een van de mannen vraagt wat voor schoenen ik draag. Ik heb ze er op uitgezocht, elegant maar goede stappers. Dat vindt hij ook. ‘Zie je nou’, zegt hij tegen zijn vrouw. Zij kijkt naar haar pijnlijke voeten in haar prachtige met glimmende stenen versierde, hooggehakte sandaaltjes.
De man maakt een gebaar.’Ze komt uit Milaan’, zegt hij en kijkt haar vertederend aan. Ja daar kan zij natuurlijk ook niks aan doen.
Dan stappen we bij Marenco op het erf, genieten van de heerlijke muziek.
Het was een gelukkige dag.